danışardım... Ancaq istemirem... Başıma gelenleri sene niye danışmayım? Neden çekinmeliyem? İndi men özüm de onları unutmaq isteyirem, çünki gülmeli gelir, dumanlıdır. Öz işindir, isteyirsen, onlara gül, isteyirsen, mene...
Ravik onun üzüne baxdı. Joanın dizleri bayaq güllerin altında gizletdiyi qezeti gülqarışıq döşemeye sıxmışdı. «Qeribe gecedir...–üreyinden keçirdi, – indi haradasa qırğındır, insanlar teqib edilir, tutulur, döyülür, öldürülür... haradasa bir parça heyat pozulur ve adam da bunların hamısını görür, ancaq elinden heç ne gelmir. Gur işıqlı bistrolarda heyat qaynayır, heç kesin de vecine deyil, hamı gedib rahatca yatır. Men de bir qadınla solğun payızgüllerinin arasında oturmuşam, yanımda da bir şüşe kalvados ve seksekeli, qüsseli bir mehebbet kölgesi bizi yavaş-yavaş ağuşuna alır... Keçmişin qayğısız gülüstanından qovulmuş bu mehebbet de tenhadır, çılğındır, utancaqdır, ele bil, geldiyine peşmandır, sanki, haqqı yox imiş...»
– Joan! – Ravik asta-asta söze başladı. Sanki ayrı şey barede danışırdı. –Ne yaxşı ki sen buradasan,..
Joan ona baxdı. Ravik onun ellerinden yapışdı:
– Bilirsen bu ne demekdir? Min söze deyer!
Joan başını yırğaladı ve birden gözleri doldu.
– Heç ne deyil, – dedi, – özüm bilirem...
– Düz demirsen, – Ravik etiraz etdi ve eyni zamanda bildi ki, o, düz deyir.
– Yox, heçce ne deyil! Sen meni sevmelisen, ezizim! Sevmelisen, vessalam!
Ravik cavab vermedi.
– Sevmelisen meni! – Joan tekrar eledi. – Yoxsa, mehv olaram!
«Mehv olar! – Ravik üreyinden keçirdi. – Dili nece dönür bunu demeye?! Mehv olan heç vaxt bunu diline getirmez!..»

XII
– Ayağımı kesdiniz?–Janno soruşdu.
Onun qanı qaçmış nazik sifeti avazımışdı. Üzündeki çiller qaralmışdı ve çilden çox qara rengle qoyulmuş nöqtelere oxşayırdı. Kesilmiş ayağının üstüne meftil hörme qoyub adyal çekmişdiler.
– Ağrıyır?–Ravik soruşdu.
– Beli, ayağım... Amanımı kesib! Tibb bacısından soruşdum.

<< 1 ... 118 119 [120] 121 122 ... 402 >>