olaydınız.
Ravik istehza ile ona baxdı:
– Dözüm heç vaxt olmur. Tekce her şeye öyreşmek mümkündür…
– Men de ele onu nezerde tuturdum.
– Ancaq bezilerine heç öyreşmek de olmur. Niyesini demek çetindir. Tutaq ki, qehveden oldu. Belke de, ele, doğrudan, qehveden oldu. Biz de onu heyecanla qarışdırırıq.
– Yaxşı qehve idi. Ele deyil?
– Çox yaxşı idi.
– Qehve demlemeyin ustasıyam. Birden hiss eledim ki, qehve isteyirsiniz, ona göre de özüm hazırladım. Her halda, Ejeninin düzeltdiyi qapqara horradan yaxşı idi. Düz deyirem?
– Heç müqayiseye gelmez. Qehve demlemekde mahirsiniz.
Veber maşina oturub, onu işe saldı, başını pencereden çıxarıb dedi:
– Belke, doğrudan, sizi aparım? Axı çox yorulmusunuz.
«Porsuq kimidir, – Ravik üreyinden keçirdi. – Şişmiş porsuğa oxşayır. Bes bu ne demekdir? Haradan ağlıma geldi? Niye bele eks fikirler gelir ağlıma?»
– Yorğun deyilem, – dedi, – qehve meni ayıldıb. Yuxunuz şirin olsun, Veber.
Veber güldü. Qara bığlarının altından dişleri ağardı:
– Yatmaq nedir?! Gedib bağda işleyecem, zanbaq, nergizgülü basdıracağam.
«He, zanbaq, nergizgülü… – Ravik üreiynden keçirdi. – Aralarına çınqıl tökülmüş, dırmıqlanmış leklerde… Zanbaq, nergizgülü – baharın narıncı, qızılı müjdeçileri…»
– Helelik, Veber, – dedi, – yeqin, o biri işleri özünüz göreceksiniz.
– Elbette! Axşam zeng vuraram. Teessüf ki, qonorar az olacaq. Heç demeye deymez… Qız kasıb imiş ve deyesen, qohumu yoxdur. Hele baxarıq…
Ravik elini yelletdi.
– Ejeniye yüz frank verib, – Veber sözüne davam etdi, – deyesen. Olanı bu imiş. Ondan iyirmi beşi sizindir.
– Yaxşı, yaxşı… – Ravikin sebri tükendi. – Helelik, Veber.
– Helelik. Sabah sekkize qeder…
Ravik asta-asta Lauriston küçesi ile gedirdi. Yay olsaydı, Bulon meşesindeki skamyalardan birinde oturar, seher güneşinde qızına-qızına heç ne fikirleşmeden, heyecanı sovuşub keçene, kimi çaya, yaşıl meşeye tamaşa eder, sonra da mehmanxanaya gedib yatardı.
Buasor küçesinin tinindeki bistroya girdi. Piştaxtanın yanına bir neçe

<< 1 ... 11 12 [13] 14 15 ... 402 >>