sümüyümüzü sındırıb. İndi yeriyen divana, metbex stoluna, paltar şkafına, kiraye müqavilesine, kirayeçi-kirayenişine, şorba qazanına, daha ne bilim, nelere dönmüşük...
– Eledir! İkiayaqlı siyasi oyuncağa, herbi zavodlara, korlar cemiyyetine, delixanaya çevrilmişik...
– Yene sözümü kesme! Ye, iç, dilini dinc qoy, sakitce yaşa, ay skalpelli qatil. Gör axırımız hara gelib çıxdı! Bildiyime göre, tekce qedim yunanların şerab ve zövqi-sefa Allahları olub: Vakx ile Dionis. Bunun evezinde, bizim psixi analizle meşğul olan, naqislik kompleksinden dem vuran Freydimiz var. Bu nezeriyye de mehebbet haqqında tenteneli sözlerden qaçır, siyasetde ise buna meyil edir. Çox bedbext nesil olduq... – Morozov göz vurdu. Ravik de göz eledi:
– Öz aramızdır, sen köhnenin heyasızı imişsen!
Morozov irişdi:
– Sen ise yer üzünde müveqqeti Ravik adlanan, xeyal dünyası tarmar olmuş, zavallı bir romantiksen.
– He, lap müveqqetidir. Qaldı ad meselesi, bu artıq üçüncüsüdür. Polşa arağıdır bu?
— Estoniyadır. Riqadan gelib. En yaxşı araqdır. Süz gelsin! Özü de qoy sakit oturub, dünyanın en gözel küçesine tamaşa eleyek, bu esrarengiz geceden hezz alaq, ümidsizliyin de başına yeke bir daş salaq!
Kömür peçinin alovu çırtıldadı. Bir kişi sekide dayanıb skripkada «upres de ma blonde» (9) mahnısını çalırdı. Küçeden keçenler ona toxunduqca yay skripkanın simlerine ilişir, melodiya pozulur, lakin kişi çalmaqda davam edirdi, ele bil, bu dünyada özünden başqa heç kes yox idi. Skripkanın sesinde nese bir quruluq, boşluq vardı, sanki, donmuşdu. İki merakeşli stolların arası ile gezişerek, müşterilere ucuz xalçalar teklif edirdi. Qezet satan uşaqlar son xeberleri getirdiler. Morozov «Pari suar» (10) ve «Entransijan» (11) götürdü, başlıqlara göz gezdirib, onları stolun bir kenarına qoydu.
– Saxta pulkesenler! – deye donquldandı. – Heç sene ele gelmirmi, biz saxta pulkesenler zemanesinde yaşayırıq?
–Yox, men ele bilirdim konserv zemanesinde yaşayırıq.
– Konserv? Bu ne demekdir?
Ravik qezetlere işare

<< 1 ... 121 122 [123] 124 125 ... 402 >>