Xestexanada qalacaqsan?
– Yox, başqa şeydir, deye bilmerem. Ancaq ele şeydir ki, bizim münasibetlere qarışacağı yoxdur.
Joan birce anlığa, sanki, yerinde dondu, sonra:
– Yaxşı, – dedi.
– Başa düşürsen, Joan?
– Yox! Eger sen deyirsense, demek, ele lazımdır.
– İncimirsen ki?
Joan onun üzüne baxdı:
– Aman Allah, Ravik! Bele şeyden ötrü senden inciye bilerem?
Ravik baxışlarını qaldırdı. Birden ona ele geldi ki, kimse köksünden berk-berk sıxdı. Elbette, Joan bu sözleri qesden demedi, ancaq onu yerinden oynatmağa ele bu da bes idi... Geceler onun kesik-kesik pıçıldadığı sözlere ehemiyyet vermemişdi, bomboz dumanlı seher gözünü açıb pencereden içeri boylananda, hamısını unutmuşdu. Bilirdi ki, Joan yanında oturanda, ya uzananda onu tilsimleyen cazibedarlığı öteri hisslerdir, birce anın neşesi, hökmüdür, özge heç ne deyil. İndi ise ömründe ilk defe güneşle gizlenqaç oynayan dümağ buludların arasından par-par yanaraq, yaşılı, qehveyi renge çalan yer küresini gören teyyareçi kimi, her şey gözlerinde deyişdi. Bir anın cazibedarlığında vurğunluq, neşesinde kövrek hissler, pıçıltısında ise sade bir inam gördü. Ele bilmişdi, indice şübhe, çek-çevir, anlaşılmazlıq başlayacaq... Birce bunu gözlememişdi. Xırda şeyler hemişe tez başa düşülür, böyükler ise gec! Böyüklerde melodram, aldanıb-aldatmaq ehtimalı daha çox olur!
Otaq. Mehmanxana otağı... Bir-iki çamadan, çarpayı, işıq, pencerenin o terefinde ise keçmişle gecenin zülmet dolu boşluğu, yanında ise üz-gözünden nur çilenen, alagözlü, çatmaqaşlı, ipeksaçlı bir qadın – hemişe güneşe teref boylanan oleandr kolu kimi ona baxan kövrek bir heyat... O lap elyeten yaxınlıqda idi, dayanıb sessiz-semirsiz bir harayla ona deyirdi: gelmişem ki, senin olum! Buraxma meni! Ne vaxtsa, lap keçmişlerde ona dememişdimi, seni getmeye qoymaram?!
O ayağa durdu:
– Gecen xeyre qalsın, Joan.
– Xeyre qarşı, Ravik.

«Fuke» restoranının qabağında, yene hemin stolun arxasında oturmuşdu. Saatlarla belece oturub keçmişin zülmet kimi xatire

<< 1 ... 127 128 [129] 130 131 ... 402 >>