fehle ve yük maşını sürücüleri yığışmışdı. Onlar bulka ile isti, tünd qehve içirdiler. Ravik bir xeyli onlara tamaşa eledi. En etibarlı, en sade heyat… Onu öz zehmetleri ile, qabarlı elleri ile qazanmışdılar. Axşam yorğun-arğın eve qayıdır, arvadı qabağına yemek qoyur, sonra da yıxılıb yatır. Ele ağır yatır ki, yuxu da görmür…
– Bir qedeh gilas arağı, – deye sifariş verdi.
Ölen qızın sağ ayağında nazik, ucuz, saxta qızıldan hazırlanmış zencir vardı. Bele sefehliyi ancaq zövqsüz, xeyalperver cavanlıqda elemek olardı… Düymesinde «Toujours Charles»(1) yazılmış bu zencir ayağına ele dolanmışdı ki, açmaq olmurdu ve Sena çayının sahillerinde keçen bazar günlerinden, eşqbazlıqdan, çılğın genclikden, Neydeki balaca zerger dükanından, talvarda keçen sentyabr gecelerinden xeber verirdi. Ve qefleten gelen ayrılıq, yollarda qalan gözler, qorxu, qefil yoxa çıxan Şarl… Haradasa bir mamaça tanıyan refiqesi… Mamaça, üstüne müşembe salınmış stol, dehşetli ağrılar, qanaxma… qan… qarının qorxudan qırışmış sifeti… Başından elemek üçün onu taksiye qoyan eller… Sonra o ezablı-işgenceli günler ve nehayet, tecili yardım, xestexana, alışıb – yanan terli ovcunda sıxdığı olan-olmazı – yüz frank ve bir de… artıq gec idi…
Radio xırıldamağa başladı. Kimse tanqo üstünde qart sesle menasız sözler oxuyurdu. Ravik birden hiss eledi ki, bayaqkı teşrihin gedişini tezeden xatırlayır, her hereketini saf-çürük edir. Bir-iki saat evvel olsaydı, yene nese elemek mümkün idi. Veber zeng eletdirib, ancaq mehmanxanada tapılmayıb. Demek, o, de Alma körpüsünün üstünde dayanıb çaya baxıb, qız da buarda ölüb. Veber bele teşrihi tek eleye bilmirdi. Tesadüfe bax! Qızıl zencir taxılmış ayaq süst düşerek…
«Ay doğur, gel qayıqla gezek biz…» – saxta tenor ses zile qalxdı…
Ravik pulunu verib çıxdı. Küçede taksi saxlatdı.
– «Oziris»e sürün, – dedi.
«Oziris» möhkem qayda-qanunlu böyük bir fahişexana idi. Neheng barı Misir üslubunda tikilmişdi.
Qapıçı onu gören kimi:
– Bağlayırıq, – dedi, – heç kes qalmayıb.
–

<< 1 ... 12 13 [14] 15 16 ... 402 >>