onda heç ne demeyib gülümsemişdi.. Üç günden sonra Sibilla öldü. Hebs düşergesinde özünü asmışdı. Bir gün sonra ise qaçanlardan birini getirdiler. Yazıçı idi. Ravik onun ne özünü, ne de sesini tanıdı. Haakenin sorğu-sualı bir hefte de uzandı, Ravik ölümcül hala düşdü. Axırda onu da hebs düşergesine gönderdiler. Sonra xestexana... Daha sonra ise xestexanadan qaçması...

Gümüşü rengli ay «Zefer tağı»nın tuşunda dayanmışdı. Külek «Yelisey çölleri» boyunca düzülmüş fenerleri yelledirdi ve onların gur işığı stolların üstündeki qedehlerde eks olunurdu. Birden ona ele geldi ki, bunların heç biri heqiqet deyil – ne qedehler, ne ay, ne bu küçe, ne bu gece, ne de bu an. Bu an gah doğmalaşır, gah da yadlaşırdı ve ele bil, onu ne vaxtsa, hansı planetdese bir defe yaşamışdı. Heç biri heqiqet deyil – ne beyninde öten illerin fosfor kimi işıldayan, donub sözlere dönmüş, gah ölüb, gah dirilen xatireleri, ne de damarlarından şırıltı ile axan ilıq maye... Bir az şoran dadı veren bu dörd litr sirli mayenin adı qan idi, bedenin bütün ezalarına süzülüb ola heyat verirdi, hansı bir heçlikdese göze görünmeyen bir anbara yığılırdı ve onun da adına yaddaş deyirdiler. Bu qan da süzüldükce ulduzları, illeri bir-bir çevirirdi. Onların bezileri aydın, bezileri ise qan renginde olur, sanki, Mars planeti fırlanıb Berri küçesinin üstüne gelib. Bezileri de leke-lekedir, tutqun parıltı ile işıldayır... Bütün bunların hamısı xatirelerin sirli-soraqlı seması idi ve zemane de onun altında bildiyini eleyirdi.
Qisas ümidinin yaşıl rengli qığılcımı... Solğun ay işığında, avtomobil motorlarının uğultusunda asta-asta yırğalanan şeher... Ucu-bucağı görünmeyen sıra evler, pencereler ve onların arxasında küçelerin özü qeder nehayetsiz insan taleleri... Milyonların ürek döyüntüleri... Bu ürekleri, sanki, milyon at gücünde bir motor döyündürür, aram-aram, asta-asta onu heyat yolu ile dartıb aparır ve her döyüntü ile birce millimetr ölümüne yaxınlaşdırırdı...
O durdu. «Yelisey çölleri», demek olar ki,

<< 1 ... 129 130 [131] 132 133 ... 402 >>