bomboş idi. Künc-bucaqda bir-iki fahişe vurnuxurdu. Üzüaşağı düşüb Pyer Şardon, Marbef, Marinyon küçelerini keçdi, Pion körpüsüne çatanda geri dönüb, «Zefer tağı»na teref getdi. Zencirlerin üstünden aşıb, namelum esgerin mezarı önünde dayandı. Balaca, göyümtül fener qaranlıqda titreyirdi. Qebrin üstünde gülleri solmuş bir eklil vardı... Etual meydanını keçib, birinci defe Haakeni gördüyü bistroya geldi. İçeride sürücüler oturmuşdu. Yene pencerenin yanında eyleşdi, qehve içmeye başladı. Sürücüler Hitlerden danışırdılar. Ona lağ eleyir ve deyirdiler ki, Majino xettine hücum elese, mütleq meğlub olacaq. Ravik gözlerini küçeye zillemişdi. «Niye burada otururam? – üreyinden keçirdi. – Parisin her yerinde ona rast gelmek olar...» Saata baxdı. Üçe az qalırdı. Çox gec idi. Haake – eger, doğrudan da, o idise – bu vaxt küçelerde veyillenmezdi.
Gördü ki, küçeden bir fahişe keçir. O, pencereden içeri boylanıb getdi. «O qayıdanda duraram», – deye üreyinden keçirdi. Fahişe qayıtdı, ancaq durmadı. Qet eledi ki, bir de gelib keçende mütleq qalxacaq. Demek, Haake Parisde deyil. Fahişe qayıtdı, başı ile ona işare eleyib keçdi. Ravik yerinden terpenmedi. O bir de gelib keçdi, yene durmadı...
Xidmetçi stulları stolların üstüne yığırdı. Sürücüler pullarını verib çıxdılar. Xidmetçi piştaxtanın yanındakı işığı söndürdü. Otağa çöken qaranlıqda her şey birteher görünürdü. Ravik yan-yöresine boylandı:
– Pulunuzu alın, – dedi.

Bayırda külek qalxmış, hava soyumuşdu. Bulud topaları süretle yuxarı qalxırdı. Joan yaşayan mehmanxananın yanından keçende ayaq saxladı. Birinden başqa bütün pencereler qaranlığa qerq olmuşdu. O pencerenin perdelerinden zeif işıq gelirdi. Joanın otağı idi. Bilirdi ki, qaranlıq otağa qayıtmaqdan xoşu gelmir. İşığı ona göre yana-yana qoymuşdu ki, Ravikin yanına getmeyeceyini bilirdi. Başını qaldırıb pencereye baxdı ve birden-bire niye ele hereket etdiyini özü de anlamadı. Joandan niye qaçırdı? Sibillanın özü haqda olan xatireleri çoxdan sönüb getmiş, tekce ölümü

<< 1 ... 130 131 [132] 133 134 ... 402 >>