yadında qalmışdı...
Bes o biri? Onun Joana ne dexli? Lap ele özüne ne dexli var idi? Dumanlı xatirelerin toruna düşüb deqiq bilmeye-bilmeye kimise izlemesi, tesadüfi bir oxşarlıq neticesinde ötüb keçmiş illerin zığ-palçığında tezeden eşelenmesi, çürüyüb getmiş keçmişi yeniden qurdalaması, qaysaqlanmış yaranı tezeden qanatması ve bununla da qelbinde yenice kök salmağa başlayan ümidi sındırması, yaxşı-pis ona bağlanmış yegane adamı itirmesi sefehlik deyildimi? Onun bunlara ne qarışacağı? Hemişe her şeyin öz yeri olduğunu özüne telqin elememişdimi? Yoxsa, canını onlardan nece qurtarardı? Bele elemeseydi, axırı hara çıxardı?
Hiss etdi ki, damarlarından axan qan qurğuşun kimi dondu. Derinden nefes aldı. Külek berkiyirdi. Yene işıq gelen pencereye baxdı. Orada onun qedrini bilen, lazımı olan, onu görende rengi deyişen bir adam qalırdı. Ravik ise onu boş xeyallara, qisas ümidinin yaratdığı menasız bir tekebbüre qurban vermek isteyirdi...
Axı telebi ne idi? Niye özünü çekirdi? Niye etiraz edirdi? Heyat özü gelib onun yan-yöresinde dolaşır, o ise naz eleyirdi. Özü de bu heyatın ona bexş elediyi nemetin az yox, çox olduğu üçün naz eleyirdi. Axı bunu anlamaq üçün neye göre tezeden keçmişin qanlı-qadalı burulğanına düşmeli idi? Çiyinlerini çekdi. «Ürek! –deye fikirleşdi. – Ürek yaman şeydir! Gör nece hessasdır! Nece şiddetle döyünür!» İndi qaranlıqda parıldayan o tenha pencere de bütün varlığı ile özünü onun ixtiyarına veren ve onu tilsimleyen başqa bir coşğun heyatın nişanesi deyildimi?! Yene neşe alovu, yene zerifliyin müqeddes ocağı, yene damarlarından axan qanın parıltısı... Hamısı ona tanış idi, hamısını görmüşdü ve ele bilmişdi ki, bu zerif, şirin duyğular heç vaxt beynini dumanlandıra bilmeyecek. Bunları bile-bile de indi üçüncü dereceli bir mehmanxananın qabağında dayanmışdı ve hemin duyğular da, sanki, sfaltdan buğ kimi qalxırdı, ele bil, dünyanın o başından, mavi Kokos adalarından yayılan tropik baharın ilıq nefesi idi, okeanlardan, mavi rengli cengelliklerden,

<< 1 ... 131 132 [133] 134 135 ... 402 >>