vulkanlardan, qaranlıqlardan süzüle-süzüle keçib gelir, Parise axır, qisasla, keçmişlerle dolu bir gecede miskin Ponsel küçesine müşk, küsdümağacı etri çileyir. Heç ne deye bilmirsen, heç ne eleye bilmirsen, bir de görürsen ki, asta-asta uyuyursan...

«Şehrizad» adamla dolu idi. Joan bir neçe adamla oturmuşdu ve qapının ağzında dayanmış Raviki o deqiqe gördü. Tüstü dolu zalı musiqi sedaları başına götürmüşdü. Joan yanındakılara nese deyib, celd ona yanaşdı.
– Ravik...
– Burada işin çoxdur?
– Neye göre soruşursan?
– Seni aparmağa gelmişem.
– Bes deyirdin ki...
– Keçib getdi. İşin çoxdur?
– Yox. Birce onlara demek lazımdır ki, gedirem..
– Tez ele, takside gözleyirem.
– Oldu... – Ancaq Joan yerinden terpenmedi. – Ravik.... – Ravik ona baxdı.
– Mene göre qayıtmısan, Ravik?
Ravik birce anlığa tereddüd etdi, sonra yavaşdan:
– He, – dedi. Joan ele yaxın dayanmışdı ki, onun nefesini üzünde hiss eleyirdi. – He, Joan... Sene göre... Tekce sene göre!
Joan o deqiqe fikrini deyişdi:
– Gel gedek, – dedi, – cehennem olsun hamısı...
Taksi Lije küçesi ile gedirdi.
– Ne olmuşdu, Ravik?
– Heç ne.
– Yaman qorxdum.
– Unut getsin, heç ne yox idi.
Joan onun üzüne baxdı:
– Ele bilirdim, daha qayıtmayacaqsan.
Ravik ona teref eyildi, hiss etdi ki, Joan titreyir.
– Joan, – dedi, – ağlına heç ne getirme, heç ne de soruşma. Küçelerdeki fener işıqlarını, al-elvan lövheleri görürsenmi? Biz ölüme doğru geden bir zemanede yaşayırıq, bu şeherde ise heyat qaynayır. Her şey elimizden çıxıb, olan-qalan birce üreyimizdir. Aydoğana getmişdim, qayıtmışam. İndi ise sen yanımdasan. Demek, heyat sensen! Özge heç ne soruşma. Senin saçların min bir sualdan da müemmalıdır. Gece bizi yene öz qoynuna alıb, bu saatlar da güneş penceremizi döyene qeder ebediyyete çevrilecek. İnsanların bir-birini sevmesi neye desen, deyer! Mehebbet dünyada olan şeylerin en möcüzelisi, hem de en sadesidir. Bunu men bu gün, gece eriyib çiçek açan kollara dönende, külekden çiyelek etri gelende duydum ve

<< 1 ... 132 133 [134] 135 136 ... 402 >>