bildim ki, sevmeyen adam bu dünyaya mezuniyyete gelmiş ölüdür. Onun da quruca adı, doğulduğu ayı, ili var, vessalam... Sevmeyen adam üçün, eslinde, ölüm yaxşıdır.
Küçedeki fenerlerin işıqları, qaranlıqda fırlanan mayak projektorları kimi taksinin şüşelerinde dolaşırdı. Solğun benizli Joanın gözleri de gah işıldayır, gah da qapqara görünürdü.
– Biz ölmeyeceyik, – deye o, Ravikin qolları arasından pıçıldadı.
– Yox, özümüzü demirem. Zemaneni deyirem, lenete gelmiş zemaneni! Ölen hemişe odur, yaşayansa biz! Yuxudan ayılanda dünya gözüne bahar görünür, yuxuya dalanda ise her şey payıza çevrilir, arada da neçe qış, neçe yay ötüb keçir. Eger biz bir-birimizi ürekden sevirikse, demek, yağış kimi, külek kimi ebediyik, ölüm bize yaxın düşe bilmez. Bize ne qalırsa, günlerden qalır, gülüm, iller heç ne vermir. Ancaq bunu bilen, özüne derd eleyen adam tapılarmı?! Esl heyat birce anın seadetindedir. Bu birce an ebediyyete lap yaxındır. Onda senin gözlerin berq vurur, nehayetsiz göylerden damcı-damcı ulduz yağır, allahlar qocalır, senin dodaqların ise teravetli qalır, tapmacalı gizlenqaç oyunu başlayır: «Geldim! – Gel!»... Qaranlıqlardan sevenlerin birinin harayı, o birinin cavabı eşidilir, vüsal hesreti adamı mest eleyir, tekhüceyreli orqanizmden başlayıb Rufi, Esferi ve Yelenaya qeder uzun bir yol keçmiş, hetta yer üzündeki bütün heyvanlara da xas olan azğın ehtiras sene de, mene de gel-gel deyir...
Joan Ravikin qolları arasında uyumuşdu, rengi avazımışdı ve özünü büsbütün onun ixtiyarına vermişdi. Ravik ise ona teref eyilerek danışır, hey danışırdı... Evvelce ona ele geldi ki, kimse çiyinleri üzerinden eyilib baxır. Kölgeye oxşayırdı, müemmalı bir tebessümle, sessiz-semirsiz onunla beraber nese pıçıldayırdı. Bir az da eyildi, hiss eledi ki, Joan da ona teref uçunur... Bu da birce an çekdi, sonra her şey itib getdi...

<< 1 ... 133 134 [135] 136 137 ... 402 >>