Canilerle, idealistlerle, tenbellerle dolardı.
– Sene qız lazımdır, Ravik. İsteyirsen, Kikiye zeng vurum. Qeşeng qızdır, iyirmi bir yaşı var.
– Bele de… Bunun da iyirmi bir yaşı var. Yox, o, bu gün menim malım deyil.
Ravik qedehini doldurdu.
– Rolanda, yuxuya getmezden evvel ne haqda fikirleşirsen?
– Çox vaxt heç fikirleşmirem. Yaman yoruluram.
– Bes çox yorğun olmasan?
– Tur barede.
– Niye?
– Xalamın orada evi var. Altı da mağazadır. İki defe girov haqqını men vermişem. Yetmiş altı yaşı var, ölende ev mene qalacaq. İsteyirem. mağazanı kafe eleyim. Açıq rengli güllü divarlar, üç nefer musiqiçi – piano, skripka, violonçel… Arxası da var… Xudmani bir kafe… Ev gedişli-gelişli yerdedeir. Mene ele gelir, perdeleri, çilçırağı ile bir yerde doqquz min beş yüz franka başa getirmek olar. İsteyirem, ilk günler üçün beş min frank da ehtiyatım olsun. Bir de ikinci, üçüncü mertebelerin kirayesi… Men bunlar haqda düşünürem, Ravik.
– Sen Turda anadan olmusan?
– Beli. Ancaq o vaxtdan hara getdiyimi bilen yoxdur. İşler yaxşı getse, heç maraqlanan da olmayacaq. Pul her şeyi hell eleyir.
– Her şeyi yox, çox şeyi…
Ravik gicgahlarında küt ağrı hiss eledi, gördü ki, dili dolaşır.
– Deyesen, çox içdim, – deye cibinden pul çıxardı. – Turda ere gedeceksen, Rolanda?
– Geden kimi yox. Bir az keçsin, sonra… Orada adamım var.
– Onun yanına gedirsen?
– Herden. Arabir özü mektub yazır. Elbette, başqa ünvana. Evlidir, ancaq arvadı xestexanada yatır. Veremdir. Hekimlerin dediyine göre, bir-iki ile ancaq yaşayar. Sonra tek olacaq.
Ravik durdu.
– Allah özü sene kömek olsun, Rolanda. Senin çox sağlam düşünce terzin var.
Rolanda inamla gülümsedi. Ona ele geldi ki, Ravik düz deyir. Aydın sifetinde daha yorğunluq elameti görünmürdü. Gümrah idi, ele bil yenice yuxudan durmuşdu. Ne istediyini yaxşı bilirdi. Heyatın ondan gizli heç bir sirri yoxdur.
Bayırda hava işıqlanmışdı. Yağış da kesmişdi. Qapıçı getmiş, gece öz qınına çekilmiş, gündüz başlamışdı. Deste-deste telesen adamlar

<< 1 ... 14 15 [16] 17 18 ... 402 >>