basabasla metrolara doluşurdular. Sanki, bu metrolar yarğanlar idi, adamlar da özlerini qedim Allahlara qurban vermek üçün ora girirdiler…
Qadın divandan dik atıldı. Qışqırmadı, zeif, boğuq bir ses eşidildi, dirseklenib yerindece dondu.
– Qorxmayın! – Ravik tez dillendi. – Menem. Sizi bura getiren adamam.
Qadın derinden nefes aldı. Ravik onu gücle seçirdi. Hele de yanan elektrik işığı pencereden süzülen güneş işığına qarışaraq otağı solğun, sarıya ölgün bir işığa belemişdi.
– Zennimce, indi söndürmek olar, – deyib Ravik düymeni burdu. O, yene de gicgahlarında küt ağrılar hiss edirdi. – Seher yemeyi istemirsiniz? – deye soruşdu. O, qadını büsbütün unutmuşdu, gelib aşağıdan açarı götürende xatırlamış ve ele bilmişdi ki, getmiş olar. Kaş ele getmiş olaydı! Ravik çox içmişdi, şüurunun perdeleri çekilmiş, zamanın cingiltili zenciri sınmış, qorxu-hürkü bilmeyen coşğun xatire ve xeyallar onu öz qoynuna almışdı. O, indi tek qalmaq isteyirdi…
– Qehve isteyirsiniz? – deye yene soruşdu. – Burada ondan yaxşı heç ne olmur.
Qadın başını buladı. Ravik diqqetle onu süzdü.
– Ne olub? Gelen var idi?
– Xeyr.
– Ancaq nese olub. Mene ele birteher baxırsınız ki…
Qadının dodaqları terpendi ve «İy var» sözleri eşidildi.
– İy? – Ravik heç ne anlamadı. – Araqdan iy gelmez. Gilas arağı, brendi de ele… Siqaret de deyil, çünki özünüz çekensiniz. Burada qorxmağa özge ne sebeb ola biler?
– Ele demek istemirem…
– Allah eşqine, bes neyi deyirsiniz?
– Heminkidir… Hemin iydir…
– İlahi, efir iyi olacaq!.. – Bu, birden Ravikin ağlına geldi. – Efirdir?
Qadın başını terpetdi.
– Ne vatsa teşrih olunmusunuz?
– Xeyr. Bu…
Ravik daha qulaq asmadı, gedib pencereni açdı:
– Bu deqiqe keçib kedecek. Helelik bir siqaret çekin.
O, vanna otağına keçib, kranları burdu. Güzgüde özüne baxdı. Bir-iki saat bundan qabaq da belece dayanmışdı. Bu arada insan ölmüşdü. Elbette, görünmemiş şey deyildi. Her an minlerle adam ölür. Bu haqda deqiq hesablamalar da var. Görünmemiş iş deyildi. Ancaq ölen adam

<< 1 ... 15 16 [17] 18 19 ... 402 >>