da götürün.
– Yeye bilmerem.
– Yeyersiniz. Size ele gelir. Bir dadına baxın.
– Doğrudan, yeye bilmirem.
Qadın bulka götürdü, ancaq tez de qaytarıb yerine qoydu.
– Onda qehve için, üstünden de siqaret çekin. Bu, esgerlerin seher yemeyidir.
– Eledir.
Ravik yemeye başladı.
– Hele de acmadınız? – deye o, bir azdan yene soruşdu.
– Xeyr. – Qadın siqareti söndürdü. – Deyesen, men… – deyib susdu.
– Deyesen ne?
– Getmek lazımdır.
– Yolu tanıyırsınız? Çıxan kimi Vaqram prospektidir.
– Xeyr, tanımıram.
– Harada qalırsınız?
– «Verdön» mehmanxanasında.
– Beşce deqiqelik yoldur. İsteyirsiniz, gösterim. Onsuz da sizi qapıdan ötürmeliyem.
– Beli… ancaq… iş onda deyil… – Qadın yene susdu.
«Pul isteyir, – Ravik üreyinden keçirdi. – Melum şeydir, pula göre qalıb!»
– Utanmayın, özüm bilirem, size… – Ravik pulqabını çıxardı.
– Bu ne demekdir? Eyib deyil?! – Qadın bozardı.
– Heç… heç… – Ravik pulqabını cibine qoydu.
– Bağışlayın… – Qadın ayağa durdu. – Siz… çox sağ olun… yoxsa… Gece vaxtı neyleyerdim…
Ravik her şeyi tezeden xatırladı. Qadının buna bele böyük mena vermesi ona gülünc göründü. Açığı, teşekkür gözlemirdi ve ona göre de bir az tutuldu.
– Doğru sözümdür, bilmirdim… – Qadın hele de dayanıb tereddüd eleyirdi.
«Göresen, niye getmir?» – fikirleşen Ravik nese demek xatirine dillendi.
– İndi ki, bilirsiniz…
– Xeyr! – Qadın semimiyyetle onun üzüne baxdı. – Hele de bilmirem. Birce onu bilirem ki, nese elemeliyem. Bilirem ki, ora getmek olmaz.
– Bu, başqa mesele! – Ravik paltosunu götürdü. – Men sizi aşağıdan ötürerem.
– Lazım deyil, birce onu deyin ki… – O yene tereddüd etdi, ele bil, söz tapmırdı. – Belke, siz bilesiniz… Neylemek lazımdır…Eger…
– Eger ne?
– Adam ölende… – Qadın daha özünü saxlaya bilmedi, ağladı. Hıçqırmırdı, elece sessiz-semirsiz, için-için ağlayırdı. Ravik onun sakitleşmesini gözledi. Sonra:
– Ölen var? – soruşdu. Qadın başını terpetdi.
– Dünen axşam?
– Siz öldürmüsünüz?
– Ne? Ne dediniz?
– Siz elemisiniz? Ne edeceyinizi

<< 1 ... 18 19 [20] 21 22 ... 402 >>