Bistroda...
– Zarafatı burax! Doğrudan, de, görüm haradasan?
– Bistroda...
– Harada? Hebsden buraxdılar? Bu neçe günü haradaydın? Bu Morozovun...
– O, sene heqiqeti deyib.
– Ne qeder eledim, hara apardıqlarını demedi. Yoxsa o deqiqe...
– Ele ona göre demeyib, Joan. Bele yaxşıdır.
– Bes niye bistrodan zeng vurursan? Ne üçün gelmirsen?
– Gele bilmerem, vaxtım çox azdır. Memuru birteher yola getirib, iki deqiqeliye saxlamışam. Bir-iki güne meni İsveçreye geçirecekler, Joan! Ancaq...–Ravik oğrun-oğrun telefon köşkünün şüşesinden memura teref baxdı. O, piştaxtaya söykenib satıcı ile söhbet edirdi.–Ancaq qayıdacağam...–Azacıq ara verdi.–Joan... gelme! Senin yanından bura yarım saatlıq yoldur... Menimse bir-iki deqiqe vaxtım qalıb.
– Memuru dile tut, pul ver! Özüm pul getirerem...
– Mümkün deyil, Joan! Gelmesen, yaxşıdır... Bele yaxşıdır...
Ravik telefonda onun nece nefes aldığını eşidirdi.
– Menimle görüşmek istemirsen?–Joan soruşdu.
Ne desin? «Gerek, heç zeng elemeyeydim!–deye üreyinden keçirdi. – Göz-göze dayanmasan, kime neyi başa sala bilersen?!»
– İndi seni görmekden başqa, heç ne istemirem, Joan!
– Onda gel! Qoy o kişi de gelsin!
– Olmaz, Joan! Vaxtım qurtarır, tez ol, de, görüm indi neyleyirsen?
– Ne? Neyi neyleyirem?
– Ne geyinmisen? Haradasan?
– Otağımda... Uzanmışam... Dünen gec qayıtmışam... Bu deqiqe geyinib gelirem.
Dünen gec qayıdıb! Düz deyir! Ne olsun, sen hebsdesen, her şey 63 qaydası ile gedir.. Her şey yaddan çıxır... İndi uzanıb, yavaş-yavaş onu yuxu tutur, saçları yastığa sepelenib... Corablarını, paltarını nece geldi, stolun üstüne tullayıb... Bütün bunları, sanki, isti telefon köşkünün nefesi ile terletdiyi şüşesinden görürdü. Memurun başı lap uzaqda görünürdü, ele bil, akvariumda üzürdü... Özünü ele aldı:
– Vaxtım bitdi, Joan!
Destekden onun getdikce zeifleyen sesini eşidirdi.
– Ola bilmez! Nece yeni gedirsen? Ele şey olar? Hara gedirsen? Niye gedirsen?
«Durub. Yastıq yere düşüb... Elindeki telefon desteyi hem silahıdır,

<< 1 ... 191 192 [193] 194 195 ... 402 >>