hem de düşmeni... Ah, onun çiyinleri... Bilmir, neylesin... Gözleri dörd olub...»
–Men ki müharibeye getmirem, Joan! Sadece olaraq, İsveçreye seyahete gedirem, tez qayıdacağam. Ele bil ki, tacirem, Milletler İttifaqına pulemyot satmağa gedirem...
– Qayıdanda her şey evvelki kimi olacaq? Men qorxudan ölerem...
– Axırıncı sözleri bir de tekrar ele...
– Düz sözümdür...– Onun sesinde yanğı var idi. – Mene hamıdan sonra deyirsen. Veber senin yanına gede biler, men yox! Morozova zeng vurursan, mene yox! İndi de çıxıb gedirsen...
– Aman Allah! Gel söz güleşdirmeyek, Joan!
– Söz güleşdirmirem, heqiqeti deyirem.
– Yaxşı, vaxtdır... Salamat qal, Joan!
– Ravik! – O, telefonda qışqırdı. – Ravik!
– He...
– Qayıt! Qayıt! Sensiz menim ne günüm?!
– Qayıdacağam...
– Mütleq! Mütleq!
– Helelik, Joan! Tezlikle qayıdacağam...
Ravik dar, bürkülü köşkde bir az da dayandı. Gördü ki, destek hele de elindedir. Qapını açdı. Memur geri döndü, mehribanlıqla gülümsedi.
– Qurtardınız?
– Beli.
Qayıdıb bayaqkı yerde oturdular. Ravik qedehini axıra kimi içdi. «Gerek, zeng vurmayaydım, – deye fikirleşdi. – Zengden qabaq rahat idim, indise deli kimi olmuşam. Gerek, evvelceden bileydim ki, bu telefon söhbeti bize heç ne vermeyecek. Ne mene, ne de Joana...» İstedi durub tezeden zeng vursun, eslinde, bayaq demek istediyinin hamısını desin. Desin ki, niye onunla görüşmek istemedi. Desin ki, hebsxananın çirk-pasını ona göstermek istemedi... Ancaq yene de bir yol tapacaq, her şey evvelki kimi olacaq...
– Zennimce, durmaq vaxtıdır,–memur dillendi.
– Eledir...
Ravik xidmetçiye el eledi:
– İki balaca şüşe konyak, ne qeder qezetiniz varsa, hamısını, bir de on qutu «Kaporal» siqareti getirin. Hesabımızı da deyin. – Memura teref baxdı: – Olar?
– İnsan insanlığında qalır! – Memur cavab verdi.
Xidmetçi onun dediklerini getirdi.
– Tıxaclarını çıxarın, – deye Ravik qezetleri bölüb, seliqe ile her cibine bir-ikisini qoydu, sonra tıxacları yarıyacan şüşelere ele taxdı ki, orada burğusuz çıxara

<< 1 ... 192 193 [194] 195 196 ... 402 >>