her şey... Şabalıd ağacları indi çiçek açır... Ancaq Almaniya yene de müqavileleri pozub Çexoslovakiyanı büsbütün tutanda heç puçurlamamışdı... Bu vaxt erzinde mühacir Yozef Blumental çılğın gülüşlerle özünü Cenevredeki «Milletler İttifaqı»nın sarayı önünde güllelemişdi... Belforda Qünter adı ile yaşayarken keçirdiyi setelcemin izleri köksünün harasındasa gizlenib qalmışdı... İndi ise qadın sinesi kimi yumşaq bir gecede yene bura gelmişdi.... Sanki, bunların hamısı mehz bele de olmalı imiş... Her şeyi nece qebul edirsense, bunlara da elece «qismetdir» deyib, ümidsizliyin yegane silahı olan temkinle dözürsen. Sema her yerde eynidir, yer üzündeki qetllerin, nifretin, mehebbetin, qurbanların üstüne çadır kimi çekilib... Heç neden xeberi olmayan gözel güller ise her il açır, mavi toranlıq gündüzle gizlenqaç oynayır, ne pasport derdi çekirler, ne de satqınlıqdan, tenhalıqdan, ümidsizlikden qorxurlar... Ne yaxşı ki yene Parisdedir! Onun gümüşü renge boyanmış küçelerinde heç neyi düşünmeden, yavaş-yavaş gezişmek ne gözel imiş! Bele saatları yaşamaq ne yaxşı imiş! Sanki, heyatdan möhlet almışdı, uzaq keçmişde qalmış qüsse-kederle, sadece olaraq, hele ölmeyib yaşadığına göre keçirdiyi ülvi seadet hisslerinin qovuşduğu üfüqlerde asta-asta süzürdü... Bu saat ele saat idi ki, Parise yenice çatmışdı, üreyinin başı hele neşterlenmemişdi... Bir de bu qeribe heqaret hissi... Sinedolusu nefes almaq... Bu nefes, sanki, xefif bir meh idi, haradansa lap uzaqlardan, üreyin damar-damar yollarından, gerçekliyin qüsse dolu alovundan, çarmıxa çekilmiş keçmişlerden, geleceyin neşterli keşmekeşlerinden süzülürdü... Bir de etrafa çilenmiş bu sükut... Ölümle heyat arasındakı bir anlıq fasile... Aydın olduğu qeder de zülmetle dolu bir ömür... Ulu dünyanın hezin ebediyyet neğmesi...

Morozov «İnternasional»ın «Palma zalı»nda oturmuşdu. Qabağında bir qrafin açıq çaxır var idi.
– Boris! Salam, qoca! Deyesen, lap vaxtında gelib çıxmışam. «Vuvre» şerabıdır?
– Bes nece! Bu defe otuz

<< 1 ... 194 195 [196] 197 198 ... 402 >>