öyreşmek lazım deyil.
– Lazım deyil...
Morozov diqqetle onun üzüne baxdı:
– Men ele demirem...
– Men de. Bu iyli-qoxulu qebirden çıxmayaq? Üç ay olmamışam, ancaq yene de metbex, toz-torpaq qoxusu, qorxu... İşe ne vaxt gedeceksen?
– Bu gün getmeyeceyem, boş günümdür.
– Yaxşı oldu! – Ravik öteri tebessümle gülümsedi. – Demek, bu axşam gözellik, köhne Rusiya, böyük qedehler axşamıdır!
– Menimle gedirsen?
– Yox, bu gün olmaz, yorulmuşam. Axırıncı geceleri heç yata bilmemişem. Yatanda da seksekeli yatmışam. Gel, çıxaq, bir-iki saat fırlanaq, bir yer tapıb oturaq. Çoxdandır bele elememişem...

– Yene «Vuvre»? – Morozov teeccüblendi. Onlar «Kolize» kafesinin qabağında oturmuşdular. – Niye? Axşam indi düşür, qoca, arağın esl vaxtıdır.
– Eledir. Ancaq buna baxmayaraq, «Vuvre» yaxşıdır. Mene bes eleyer.
– Ne olub? Belke, konyak içesen?
Ravik başını buladı. Morozov el çekmedi:
– Bir yere gelib çatanda, ele birinci axşamı dem olmaq lazımdır, qardaş. Bu cür qehremanlıq eleyib, ayıq gözle qüsse dolu tutqun keçmişin gözlerine baxmaq kime lazımdır?
– Men heç yana baxmıram, Boris, heyatdan yavaş-yavaş zövq alıram.
Ravik gördü ki, Morozov ona inanmır. İnandırmağa da çalışmadı. Lap sekinin qırağındakı stol arxasında sakitce oturub özü üçün şerab içir, axşam gezintisine çıxmış camaata tamaşa edirdi. Parisden uzaqlarda her şey onun üçün qeti ve aydın idi. İndi ise hamısı dumanlanmışdı, gah solur, gah da min renge çalırdı, şirin-şirin xumarlanırdı, ele bil, hansı dağısa yüyüre-yüyüre düşmüşdü, qulaqları güyüldeyirdi...
– Mehmanxanadan qabaq bir yere getmişdin? – Morozov soruşdu.
–Yox.
– Veber seni soruşurdu.
– Zeng eleyerem.
– Heç xoşuma gelmirsen... Düzünü de, ne olub?
– Ele bir şey deyil. Cenevrede serhed çox möhkem idi. Evvelce oradan keçmek isteyirdim, sonra Bazele geldim. Gördüm, bura da çetindir. Ancaq birteher adladım. Her gece qarın-yağışın altında qaldım, soyuq deydi. Tez keçe bilmedim, setelcem haqladı. Belforda bir hekim xestexanaya düzeltdi. Ele eledi

<< 1 ... 197 198 [199] 200 201 ... 402 >>