menden soruşursunuzsa, onda, gerek, düzünü deyesiniz.
– Ölüb! – Qadın qışqırdı. – Qefilden… – O, elleri ile üzünü örtdü.
– Xeste idi?
– Beli.
– Hekim çağırmışdınız?
– Beli. Ancaq xestexanaya getmedi.
– Hekim dünen gelmişdi?
– Xeyr, üç gün qabaq olub. Onu… hekimi söyüb biabır eledi, dedi, bir de gelme.
– Ayrı hekim çağırmadınız?
– Heç kesi tanımırdıq. Geldiyimiz üçce heftedir. Bunu da xidmetçi tapmışdı. Qoymadı, dedi ki… Ele bildi ki, özü sağalacaq.
– Xesteliyi ne idi?
– Bilmirem. Hekim dedi, setelcemdir. Ancaq özü inanmırdı, deyirdi ki, hekimlerin hamısı fırıldaqdır. Dünen yaxşı idi. Birden…
– Niye xestexanaya aparmadınız?
– İstemedi. Dedi ki, yanımda olmasa, ona xeyanet ederem. O… Onu tanımırsınız… Bacara bilmedim.
– İndi mehmanxanadadır?
– Beli.
– Mehmanxana sahibine demisiniz?
– Xeyr. O keçinende… henirti kesilende… Gözleri… Daha döze bilmedim, çıxıb qaçdım.
Ravik öten geceni xatırladı, çox pert oldu. Ancaq olan olmuş, keçen de keçmişdi, heç biri üçün indi ferqi yox idi. Xüsusile qadın üçün. Hemin gece qadın üçün her şey menasız idi, tekce bir şey qalmışdı: dözmek! Heyat tekce sentimental müqayiselerden ibaret deyildi! Lavin arvadının ölüm xeberini alan geceni fahişexanada keçirmişdi. Fahişeler onu xilas etmişdi! Abbatlar ona heç ne eleye bilmezdi. Bunu başa düşen, onu da başa düşerdi. Bele şeyleri sözle izah etmek olmaz. Burada iş görmek lazım idi, vessalam…
Ravik paltosunu götürdü.
– Gelin, – dedi, – men de gederem. Eriniz idi?
– Xeyr.
«Vedön» mehmanxanasının sahibi kök bir adamdır. Başında birce tük olmasa da, reng çekilmiş qara bığları, qara, qalın qaşları vardı. Vestibülde idi, arxasınca da xidmetçi, qulluqçu qız, arıq-quru kassir qadın düzülmüşdüler. Hiss olunurdu ki, artıq her şeyi bilir, qadını gören kimi de esib-coşmağa başladı. Rengi bozardı, balaca, etli ellerini oynada-oynada hüdüleyib tökdü, ancaq Ravik gördü ki, onların gelişi, her halda, kişinin veziyyetini bir az yüngülleşdirib. Polisle, hebsxana ile hedelemeye başlayanda

<< 1 ... 19 20 [21] 22 23 ... 402 >>