da gederdi. Bütün bunlardan sonra xeyli gümrahlaşmışdı. Hele çox şey eleyerdi, ancaq pencerenin qabağında oturanda, qefleten canına künc-bucaqdan qeribe bir boşluq dolmağa başladı...
Bir qedeh kalvados süzdü. Şeylerinin arasındakı şüşenin dibinde bir az qalıbmış. Onu, Joanla içdiyi axırıncı geceni xatırladı, ancaq bu xatireler lezzet vermedi. Çoxdan olmuşdu... Öz-özüne birce onu dedi ki, köhneden qalıb, yaxşı kalvadosdur...
Ay asta-asta evlerin damına qalxırdı. Çirkli heyet kölgeye, gümüşü rengli saraya dönürdü. Zerre qeder fantaziya bu zirzibili gümüşe dönderirdi... Pencereden içeri gül etri doldu. Keskin qerenfil qoxusu idi. Eyilib pencereden aşağı baxdı. Alt mertebedeki pencereye taxta güldan qoyulmuşdu. Bu güller – eger getmemişdise – mühacir Vizenhofun idi. Ravik bir defe onun medesini yumuşdu. Öten ilin milad bayramında...
Şüşe boş idi. Onu çarpayının üstüne tulladı. Şüşe uzaqdan qara lekeye oxşayırdı. Ayağa durdu. Gözünü zilleyib çarpayıya niye baxırdı? Qadın lazımdırsa, get, tap, getir! Parisde bundan asan heç ne yoxdur...
Dar küçelerle Etual meydanına teref getdi. «Yelisey çölleri» küçesindeki qaynar heyatın dalğaları üz-gözünü qarsaladı. Geri döndü. Evvelce iri, sonra asta addımlarla getdi. «Milan» mehmanxanasına gelib çıxmışdı...
– İşler necedir?–deye növbetçiden soruşdu.
– Ah, müsyö, sizsiniz?! – Növbetçi ayağa durdu. – Müsyö çoxdan görünmürdü.
– Beli, bir az var... Parisde deyildim.
Növbetçi zirek baxışlarla onu süzdü:
– Madam daha burada qalmır.
– Bilirem, çoxdan köçüb.
Növbetçi arif adam idi, demeseler de, ondan ne istediklerini bilirdi:
– Dörd heftedir, – dedi. – Dörd hefte bundan evvel köçdü. Ravik siqaret çıxardı.
– Madam Parisde deyil?
– Kanndadır.
– Ah, Kann! – Növbetçi elini üzüne çekdi. – Desem ki, on sekkiz il evvel Nitsadakı «Rul» mehmanxanasında növbetçi işlemişem, inanmayacaqsınız... Ele deyil?
– Niye? İnanıram.
– Ayrı zemane idi. Ne qeder çaypulu olardı?! Müharibeden sonrakı en gözel günler idi. Ancaq indi...
Ravik de

<< 1 ... 199 200 [201] 202 203 ... 402 >>