dedi. – Bu da qezetler, tibb jurnalları... Dincelin...
– Evvelce bir qedeh araq verin, sonra da xalat, elcek...
Veber diqqetle onun üzüne baxdı:
– Adice kor bağırsaqdır, size yaraşan iş deyil. Tibb bacıları kömek eleyer, birce deqiqeye qurtararam. Siz yorulmuş olarsınız...
– Veber, eger mene yaxşılıq elemek isteyirsinizse, qoyun teşrihi eleyim. Yorulmamışam, özümü de yaxşı hiss eleyirem.
Veber güldü:
– İşe başlamağa yaman telesirsiniz. Yaxşı, nece isteyirsiniz... Başa düşürem.
Ravik ellerini yudu, tibb bacısı xalatı ona geydirib, elcekleri taxdı. Bu da cerrahiyye otağı... Efir qoxulu havanı acgözlükle ciyerlerine çekdi. Ejeni xestenin başı üzerinde dayanıb bihuşdarı verirdi. Çox qeşeng olan bir tibb bacısı da aletleri qaydaya salırdı.
– Axşamınız xeyir, Ejeni!– Ravik salam vardi. Az qaldı derman Ejeninin elinden düşsüm.
– Axşamınız xeyir, doktor Ravik, – dedi.
Veber irişdi. Birinci defe idi ki, Ejeni ona doktor deyirdi. Ravik xesteye teref eyildi. Dümağ cerrahiyye işığı yaman gur idi, etrafda ne vardısa, hamısını, hetta beynindeki kenar fikirleri de udmuşdu. Bu işıqdan işgüzarlıq, soyuqluq, ayıqlıq yağırdı... Qeşeng tibb baçısının uzatdığı skalpeli aldı. Nazik elcekden poladın buz kimi soyuqluğunu duydu! Tereddüdlerle dolu namelum bir dünyadan aydın, deqiq bir aleme qayıtmaq ne gözel imiş! Skalpeli ete çekdi. Nazik qan şırımı çözelendi... Birden-bire her şey adileşdi. Qayıdandan sonra ilk defe esl özü oldu. Gur işığın sesiz-semirsiz xışıltısı... «Bu da ev!–üreyinden keçirdi.–Axır ki, evdeyem...»

XIX
Morozov onu gören kimi:
– Buradadır,–dedi.
– Kim?
Morozov frakının qırışığını sığalladı:
– Zarafatı burax, guya, bilmirsen kimi deyirem? Sen gel atan yerinde olan Borisi küçenin ortasında özünden çıxarma! Ele bilirsen, ikice heftenin içinde üç defe «Şehrizad»a niye geldiyini başa düşmürem? Bir defe mavi gözlü, qara saçlı bir nazeninle, iki defe de tek gelmisen. İnsan çox zeif mexluqdur,

<< 1 ... 201 202 [203] 204 205 ... 402 >>