qalxdı, ona teref geldi. Gele-gele de üzünün rengi deyişdi, bayaqkı ifade eriyib yox oldu; üzü avazıdı, tekce büllur teki aydın gözler evvelki kimi ona zillenmişdi. Ravike ele geldi ki, bu gözler heç vaxt bele işıldamayıb. Onlardan kin-küduret yağırdı.
– Demek, qayıtmısan... – deye pıçıldadı, sanki, nefesi çatmırdı.
Ravike lap yaxın dayanmışdı. Birce anlığa ona teref meyillendi, sanki, qucaqlamaq isteyirdi. Ancaq qucaqlamadı, heç el de uzatmadı.
– Demek, qayıtmısan...–tekrar eledi.
Ravik dinmedi.
– Ne vaxt qayıtmısan?–Yene bayaqkı kimi pıçıltı ile soruşdu.
– İki heftedir...
– İki hefte! Menimse xeberim yoxdur! Bes yadına düşmedi ki...
– Senin yerini bilen olmadı. Ne mehmanxanada, ne de «Şehrizad»da.
– «Şehrizad»da olmuşam axı! – O nedense dayandı.– Niye mektub yazmırdın?
– Yaza bilmedim.
– Yalan deyirsen.
– Yaxşı, istemirdim... Qayıdaçağımı bilmirdim.
– Yene yalan danışırsan... Bu, behane deyil.
– Yox, qayıda da bilerdim, qayıtmaya da... Başa düşmek istemirsen.
– Yox, men birce onu başa düşürem ki, qayıtdığın iki heftedir, ancaq men yadına düşmemişem.
– Joan, – Ravik çox sakit danışırdı. – Senin çiyinlerini gün Parisde yandırmayıb...
Xidmetçi qorxa-qorxa onlara sarı geldi, gah Joana, gah da Ravike baxdı. Bayaqkı sehneden sümüyü seksenmişdi. Guya, tesadüfen stolun üstündeki artıq boşqabla çengel-bıçağı götürdü... Bu, Ravikin nezerinden yayınmadı:
– Her şey qaydasındadır, – dedi.
– Qaydasında olan nedir? – Joan soruşdu.
– Heç ne... Bayaq burada bir hadise oldu...
Joan diqqetle onun üzüne baxdı:
– Sen qadın gözleyirsen?
– Aman allah! Yox! Bayaq burada dalaşdılar, biri yaralandı. Bu defe qarışmadım...
– Qarışmadın?! – Joan yenice başa düşdü, rengi deyişdi. – Burada ne işin var?! Yene tutacaqlar. İndi her şeyi bilirem, ikinci defe tutulanda altı ay verirler. Aradan çıx! Senin Parisde olduğunu bilmirdim. Ele bilirdim, qayıtmayacaqsan...
Ravik dinmedi.
– Ele bilirdim, qayıtmayacaqsan...– O, yene tekrar eledi. Ravik ona baxdı:
– Joan...

–

<< 1 ... 205 206 [207] 208 209 ... 402 >>