Yox! Bunlar heqiqet deyil! Heç biri heqiqet deyil! Heç biri!
– Joan! – Ravik bu sözleri ehtiyatla dedi: – Öz stoluna qayıt!
Joanın gözleri doldu.
– Öz stoluna qayıt, Joan!
– Günahkar sensen! – O hıçqırdı. – Sen! Sen özün!
O, sert bir hereketle dönüb getdi. Ravik stolu bir az yana çekib oturdu. Kalvadosla dolu qedeh gözüne sataşdı, götürüb içmek istedi, ancaq nedense içmedi, Joanla danışanda sakit idi. İndise heyecanlanmışdı. «Qeribedir...» – üreyinden keçirdi. Sinesindeki derialtı ezeleler titreyirdi. Niye mehz onlar titreyirdi? Qedehi götürüb, diqqetle eline baxdı. Titremirdi... Joan terefe baxmadan içdi.
Yanından keçen xidmetçiye:
– Bir qutu «Kaporal» getirin, – dedi.
Siqaret yandırıb, kalvadosun qalanını içdi. Hiss eledi ki, Joan ona baxır. «Ne isteyir? – Üreyinden keçirdi. – İsteyir, onun gözleri qabağında qüsseden içib serxoş olum?!» İşare ile xidmetçini çağırıb, pulunu verdi. O qalxan anda Joan yanındakılardan biri ile söhbete başladı. Onların yanından keçende, başını da qaldırmadı. Gergin bir tebessümle gülümseyende üz-gözünden amansızlıq, soyuqluq yağırdı, heç bilinmirdi, ne isteyir...
Ravik küçeleri xeyli dolaşandan sonra gördü ki, yene gelib «Şehrizad»a çıxıb. Onu görende Morozovun üzüne tebessüm qondu:
– Yaxşı dayandın, esger qardaş! Ele bilirdim, biryolluq getdin. Adamın peyğemberliyi üze çıxanda kefi açılır!
– Sevinmeye telesme.
– Sen de telesme, gecikmisen.
– Bilirem... Görüşmüşük...
– Ne?
– «Kloş djOr» restoranında rastlaşdıq.
– İşe bax!–Morozov lap çaşbaş qalmışdı. – Ana tebietin de bele işlerinden keçmeyesen.
– İşden ne vaxt çıxırsan, Boris?
– İndice qurtarıram, adam qalmayıb. Gedim geyimimi deyişim. Ona kimi içeri keç, böyüklerin hesabına bir az araq iç.
– Yox, gözleyirem.
Morozov ona baxdı:
– Özünü nece hiss eleyirsen?
–Çox pis.
– Ele bilirdin, başqa cür olacaq?
– He. Adam hemişe nese başqa cür gözleyir... Get, geyimini deyiş.
Ravik divara söykendi. Lap yanında gülsatan yaşlı qadın gülleri yığışdırırdı. Ona teklif

<< 1 ... 206 207 [208] 209 210 ... 402 >>