elemedi. Üreyinden keçen özüne de gülünc gelirdi, ancaq teklif eleseydi, alardı. Bu ise o demek idi ki, qadın onun gül alacağına inanmırdı. Cerge ile düzülmüş evlere baxdı. Pencerelerin bezilerinden hele de işıq gelirdi. Taksiler yavaş-yavaş o teref-bu terefe keçirdi. Özge ne gözleyirdi? Bele olacağını evvelceden bilmirdimi? Gözlemediyi birce o idi ki, Joan birinci başlayacaq. Niye de başlamamalı idi? Birinci vuran qazanar, deyibler...
Xidmetçiler bir-bir çıxmağa başladı. Bütün geceni qafqazlı olmuş, qırmızı rengli çerkezi çuxa, uzunboğaz çekme geymişdiler. İndi ise adice yorğun adamlar idiler ve Ravike qeribe görünen gündelik geyimde yavaş-yavaş evlerine dağılışırdılar. Lap axırda Morozov çıxdı.
– Hara gedirik?–deye soruşdu.
– Bu gün her yerde olmuşam.
– Onda gel mehmanxanaya gedek, şahmat oynayaq.
– Ne?
– Şahmat oynayaq. Taxta fiqurlar adamın hem fikrini dağıdır, hem de diqqetini toplayır.
– Yaxşı,–Ravik razılaşdı,–niye de oynamayaq?!

Ravik oyandı ve o deqiqe de hiss eledi ki, Joan otaqdadır. Qaranlıq idi, göre bilmirdi, ancaq hiss eleyirdi ki, gelib. Otaq da, pencere de, hava da, hetta özü de başqalaşmışdı...
– Oyun çıxarma,–dedi,–işığı yandır, yaxın gel!
Joan yerinden terpenmedi, ele bil, heç nefes de almırdı.
– Gizlenqaç oynama, Joan!
– Yaxşı... – O, astadan dillendi.
– Onda yaxın gel!
– Bilirdin ki, geleceyem?
– Yox, qapı hemişe açıq olur.
Joan bir anlığa susdu, sonra:
– Ele bilirdim, hele qayıtmamısan,–dedi.–İsteyirdim... Ele bilirdim... Dedim, indi haradasa oturub içirsen...
– Men de ele bilirdim. Ancaq gelib şahmat oynadım.
– Ne?
– Şahmat oynadım. Morozovla... Aşağıda, susuz akvariuma oxşayan zalda...
– Şahmata bax!–O, bir az ireli geldi.–Şahmat! Bu ki... Şahmatı ele adam oynayar ki...
– Men de ele bilirdim, ancaq oynadım. Hetta yaxşı oynadım, bir partiya da uddum.
– Sen dünyanın en soyuq, en daşqelbli adamısan!
– Artistlik eleme, Joan! Menim özümün de artistlikden xoşum gelir, ancaq bu gün lazım deyil.
– Artistlik elemirem.

<< 1 ... 207 208 [209] 210 211 ... 402 >>