Men bedbextlerin bedbextiyem.
– Yaxın gel! Bunları da bir terefe qoyaq... Adam bir az bedbext olanda artistlik elemeyi yaxşıdır. Men bir kişi tanıyırdım, arvadı ölen deqiqeden torpağa qoyulana kimi öz otağına çekilib, şahmat meselesi hell eledi. Hamı ona daşürekli deyirdi, ancaq birce men bilirdim ki, arvadını dünyada her şeyden çox isteyirdi. Sadece olaraq, ne edeceyini bilmir, gece-gündüz şahmat meselesi hell eleyirdi ki, onu yadından çıxara bilsin...
Joan indi düz otağın ortasında dayanmışdı:
– Sen de ona göre oynayırdın?
– Yox! Dedim ki, başqası idi. Sen gelende yatırdım.
– He, yatmışdın! Yata da bilirsen...
Ravik yerin içinde dirseklendi:
– Arvadını itiren başqa bir kişi de tanıyırdım. Üzüqoylu yıxılıb, iki gün, iki gece yatdı. Arvadın anası yaman özünden çıxmışdı. Başa düşmürdü ki, adam bedbextlerin bedbexti olanda da hemin bedbextliye yaraşmayan işler göre biler. Görürsenmi, bedbextliyin ölçüsü ne olub?! Gelib görseydin, ağlım başımda deyil, serxoşam, onda her şey tebii olardı. Ancaq şahmat oynamağım, sonra da yatmağım o demek deyil ki, daşürekliyem. İndi aydın oldu?
Nese yere deyib çilik-çilik oldu. Joan gülqabını götürüb döşemeye çırpmışdı.
–Eybi yoxdur, onsuz da ondan zehlem gedirdi. Ehtiyatl1ı ol, qırıqları ayağına batar...
Joan ayağı ile şüşe qırıqlarını yana iteledi:
– Ravik, – dedi, – niye bele eleyirsen?
– Doğrudan, niye eleyirem? Özüm özüme ürek-direk verirem... Ele deyil, Joan?
Üzünü tez Ravike teref çevirdi:
– Oxşayır.. Ancaq senden baş açmaq çetin meseledir.
O, döşemeye sepelenmiş şüşe qırıqlarının arasından ehtiyatla keçib, çarpayının ayaq terefinde oturdu. Hava işıqlanmışdı ve Ravik onun sifetini aydınca seçirdi. İşe bax, orada yorğunluqdan eser-elamet yox idi! Eksine, cavan görünürdü, teravetli idi. Eyninde teze plaş vardı ve «kloş d´Or»a geydiyi paltarı da deyişmişdi.
– Ele bilirdim, heç vaxt qayıtmayacaqsan, Ravik!
– He, çox çekdi, tez qayıda bilmedim.
– Niye mektub yazmadın?
– Xeyri olardı?
Joan baxışlarını başqa semte

<< 1 ... 208 209 [210] 211 212 ... 402 >>