Ravik onun sözünü kesdi.
– Siz provanslısınız? – deye soruşdu
Kişi duruxdu:
– Xeyr. Bu ne demekdir ki? – O lap çaşbaş qalmışdı.
– Heç ne. Sadece olaraq, sözünüzün arasına girmek istedim. Bele hallarda metlebe dexli olmayan şeyler soruşmaq lazımdır. Yoxsa, düz bir saat danışardınız.
– Siz kimsiniz, müsyö? Ne isteyirsiniz?
– Bu, sizin seherden beri danışdıqlarınızın içinde en ağıllı söz oldu.
Kişi özünü yığışdırdı.
– Siz kimsiniz ki? – O, bunu ele sakit, ele ehtiyatla soruşdu ki, sanki, hörmet-izzetli bir adamı incideceyinden qorxurdu.
– Hekim.
Kişi gördü ki, qorxulu adam deyil.
– Bize hekim lazım deyil! – O, tezeden esib-coşmağa başladı. – Polis lazımdır! – Diqqetle gah Ravike, gah da qadına baxdı, ele bildi ki, indice qorxu, etiraz, yalvarış başlayacaq.
– Yaxşı fikirdir. Bes niye çağırmırsınız? Siz ki onun öldüyünü çoxdan bilirsiniz.
Kişi heç ne demeyib, acıqla Raviki süzdü.
– İndi men deyim niye… – Ravik bir addım ireli geldi. – Çünki müşterilerinizin derdinden hay-küy qaldırmaq istemirsiniz. Bundan xeber tutan kimi, çoxu köçüb gedecek. Ancaq polis gelmelidir, çünki qanun beledir, her şeyi sakitce yoluna qoymaq ise özünüzden asılıdır. Eslinde, bunun size dexli yoxdur. Qorxmusunuz ki, sizin boynunuza atıb qaçarlar. Nahaq yere! Bir de haqq-hesabdan qorxmusunuz. Haqqınız çatacaq. Men indi meyite baxmaq isteyirem, sonra her şeyi özüm hell ederem.
Ravik kişinin yanından keçib gederken, qadından soruşdu:
– Hansı otaqdır?
– On dörd.
– Siz lazım deyilsiniz, gelmeyin, her şeyi özüm yoluna qoyaram.
– Xeyr, qala bilmerem.
– Hamısını tezeden görmeyin ne menası?
– Xeyr, qala bilmerem.
– Yaxşı nece isteyirsiniz…
Otaq alçaq tavanlı idi ve penceresi küçeye baxırdı. Qulluqçu qızlar, mertebe növbetçileri ve xidmetçiler qapıya yığışmışdılar. Ravik onları dağıtdı. Otaqda iki çarpayı vardı. Divarın yanındakı kişi uzanmışdı. Rengi saralmışdı, mumyalanmış kilse xadimi kimi dümdüz uzanmışdı, qara, qıvrım saçları, eyninde de qırmızı ipek pijama vardı. Elleri

<< 1 ... 20 21 [22] 23 24 ... 402 >>