dönderdi:
– Yazsan, yaxşı olardı...
– Qayıtmasam, daha yaxşı olardı. Ancaq neyleyim, başqa ölkede, başqa şeherde qerar tuta bilmirem. İsveçre çox balacadır, qalan ölkeler de faşistlerle doludur.
– Bura da... polisle...
– Polis eledir ki, hemişeki kimi, tuta da biler, tutmaya da... Bu da bir tesadüf idi, haqqında fikirleşmeye deymez.
Ravik siqaret qutusunu götürdü. Yaxındakı stolun üstünde idi. Bir az iri, rahat stol idi, üstüne kitab, siqaret, başqa şeyler qoyurdu. Adeten, çarpayıların yanına qoyulan dolabçalardan, ayaqları diyircekli, üstü süni mermerden düzeldilmiş alçaq stollardan zehlesi gedirdi.
– Mene de siqaret ver,–Joan dillendi.
– İçmek isteyirsen?–Ravik soruşdu.
– He. Ancaq sen durma, özüm getirerem.
Şüşeni getirib qedehleri doldurdu. Birini Ravike verdi, birini de özü içdi. İçende, plaş sürüşüb çiyinlerinden düşdü. Ravik getdikce işıqlaşmağa başlayan alaqaranlıqda onun eynindeki donu gördü. Antibe gedende aldığı idi. Niye bunu geymişdi? Ona aldığı yegane paltar idi. O haqda heç düşünmemişdi. Heç düşünmek de istemirdi...
– Seni görende... Ravik... birden... quruyub qaldım.. qurudum. Çıxıb gedende... ele bildim, seni heç vaxt... görmeyeceyem. Yox... o deqiqe yox... Evvelce gözledim ki, belke, qayıdasan. Ele bilirdim, mütleq qayıdaçaqsan... Niye qayıtmadın?
– Neye göre qayıtmalıydım?
– Qayıtsan, seninle gelerdim.
Ravik bilirdi ki, yalan deyir, ancaq üstünü vurmadı. Birden-bire her şeyi unutmaq istedi. Ağlına getirmezdi ki, onun gelişi ile bele yumşalacaq. Neye geldiyini, ne istediyini bilmirdi, ancaq bu geliş onu, qeribe de olsa, sakiteşdirdi, yumşaltdı. «Bu, nedir? – üreyinden keçirdi. – Yene başlandı? Yenemi öz dünyasından qopurdu? Yenemi qanı kükredi, xeyalı çoşdu, o tilsimli qaranlıq aleme düşdü?!
– Ele bildim, meni hemişelik atırsan, – Joan dillendi. – Doğrudan da, atmaq isteyirdin. Düzünü de!
Ravik dinmedi. Joan diqqetle onun üzüne baxdı:
– Özüm bilirdim, – deye inamla tekrar etdi.
– Kalvadosdan bir qedeh de ver.
– Kalvados idi?
–

<< 1 ... 209 210 [211] 212 213 ... 402 >>