He. Hiss elemedin?
– Yox! – Joan qedehleri dolduranda, bir eli ile şüşeni tutdu, o biri elini ise Ravikin sinesine qoydu. Ravik sinesinde ağırlıq duydu. Joan öz qedehini götürüb içdi.
– He, kalvados imiş! – Yene Ravikin üzüne baxdı:–Yaxşı ki, geldim. Bele olacağını bilirdim. Yaxşı ki, geldim...
Hava işıqlaşırdı. Açılan pencerelerin asta tıqqıltısı eşidilirdi. Seherin xefif mehi içeri süzülürdü.
– Gelmekde yaxşı eledim? – Joan soruşdu.
– Bilmirem, Joan.
Joan ona teref eyildi:
– Bilirsen... Bilmelisen!
O qeder eyilmişdi ki, saçları Ravikin çiyinlerine dağılmışdı. Bu saçlara baxırdı. Tanış menzere idi. Hem doğma idi, hem de yad... Gah deyişir, gah da eyni olurdu... Gördü ki, üzünün derisi qabıq qoyub. Gördü ki, üst dodağının qırmızı boyası xal-xal olub. Gördü ki, sir-sifetini diqqetle boyamayıb... Bütün bunları onun sifetinden görürdü. Joanın üzü az qalırdı onun üzüne toxunsun, bütün dünyanın qabağını kesmişdi. Ravik ondan başqa heç ne görmürdü. Tekce onu görürdü ve bilirdi ki, onu bele sirli-soraqlı eleyen özünün vurğun könlüdür. Bilirdi ki, bundan da qeşeng, bundan da ağıllı, bundan da saf üzler var. Ancaq onu da bilirdi ki, başqa üz yox, mehz bu üz onun qelbine hakim kesilib. Bu hakimliyi de ona özü vermişdi!
– He, – dedi, – yaxşı ki, geldin. O da yaxşı idi, bu da yaxşıdır...
– Döze bilmezdim, Ravik!
– Ne?
– Meni atmağına döze bilmezdim. Tamam atmağına...
– İndice özün dedin ki, qayıdacağıma inanmırdın.
– Bu, başqa şeydir. Ayrı ölkede qalsaydın, bele olmazdı Onda ayrı düşmüş olardıq. Ne vaxtsa senin yanına gede bilerdim. Ya da heç olmasa, bu ümidle yaşayardım... Ancaq burada, bir şeherde... Başa düşmürsen?
– Düşürem.
Joan dikelib, saçlarını geri atdı:
– Meni yalqız qoymağa ixtiyarın yoxdur! Sen mene çavabdehsen!
– Yalqız qalmısan?
– Sen mene cavabdehsen, – deye Joan gülümsedi.
Ravik birce anlığa bu sözlere, bu tebessüme göre ona nifret eledi.
– Boş-boş danışma, Joan!
– Yox, cavabdehsen! Ele o vaxtdan... Sen olmasaydın...

– Yaxşı, yaxşı,

<< 1 ... 210 211 [212] 213 214 ... 402 >>