Çexoslovakiyanın işğal olunmasına da cavabdeh menem. Daha besdir, qurtar! Hava işıqlaşır, indice gedeceksen.
– Ne? – Joan diqqetle onun üzüne baxdı. – Qalmağımı istemirsen?
– Yox!
– Bele de...–pıçıltı ile deyen Joan birden esebileşdi: – Demek, bele oldu! Meni daha sevmirsen...
– İlahi, birce bu çatmırdı! Bu üç ayda hansı axmaq senin ağlını oğurlayıb?
– Axmaq deyildi! Bes neyleyeydim? Bütün günü mehmanxada oturub divarlara baxa-baxa deli olaydım?
Ravik bir az dikeldi:
– Etiraf lazım deyil. Meqsedim neyise etiraf eletdirmek deyildi. İsteyirdim, söhbetin seviyyesini bir az qaldırım...
Joan gözlerini döye-döye ona baxırdı. Dodaqları büzülmüş, gözleri qıyılmışdı:
– Niye hemişe mene acıqlanırsan? Başqaları heç bele elemir, tekce sen her şeyi o deqiqe probleme çevirirsen.
– Eledir, – deye Ravik kalvadosdan bir qurtum alıb, tezeden uzandı.
– Doğru sözümdür! Adam, bilmir seninle nece dolansın. Onu mecbur eleyib, istemediyi şeyleri danışdırırsan, sonra da acıqlanırsan...
Ravik derinden nefes aldı. Bir az bundan qabaq ne fikirleşmişdi? Zülmet kimi qaranlıq mehebbet alemi, aşıb-daşan xeyal dünyası – hansı terefe istesen, çekersen! Bunu insanlar özü eleyir. Hemişe de özleri eleyib! Onlar bütün arzu ve xeyalları çilik-çilik elemekde mahirdirler. Ellerinden özge ne gelir? Doğrudan da, dünyanın en gözel mexluqu, hem de en bextiqarası neyleye biler? Haradasa yerin altında böyük bir maqnit gizlenib, üstünde ise rengareng fiqurlar gezişir ve ele bilirler ki, heresinin öz arzusu, öz taleyi var... Bele olan halda neyleye bilersen?! O da hemin insanlardan biri deyildimi?! Özü de en inamsızı ve her şeyin bele olacağını bile-bile miskin bir ehtiyatın, ucuz bir kinayenin quyruğundan yapışıb durmuşdu...
Joan çarpayının ayaq terefinde büzüşüb oturmuşdu. Gah neyese acığı tutmuş evdar qadına, gah da başqa planetden uçub gelmiş, hele de buralara uyuşmayan beni-insana benzeyirdi. Dan yeri sökülmüşdü ve güneşin qızılı şefeqleri onun üstüne düşürdü. Yenice açılmış seherin temiz

<< 1 ... 211 212 [213] 214 215 ... 402 >>