havası iyli-qoxulu heyetlerden keçib, hisli-qurumlu damlardan aşaraq pencereden içeri dolur, özü ile meşe, heyat etri getirirdi...
– Joan! – Ravik sükutu pozdu. – Niye geldin, Joan?!
– Niye soruşursan?
– He, doğrudan, niye soruşuram?
– Niye sen hemişe nese soruşursan? Gelmişem, bu, bes deyilmi?
– Düz deyirsen, Joan, besdir.
Joan başını qaldırdı:
– Axır ki, men deyene geldin! Ancaq qabaqca, gerek, adamın bütün sevincini elinden alasan!
Sevinc! Buna sevinc deyir! Qara yellerin adamı qabağına qatıb çöllere salmasına, bu yellerin caynağından qurtarmaq arzusuna sevinc demek olarmı? Sevinc bayaq birce anlığa bayırda oldu: güneş yer üzünü nura belememişden qabaq onca deqiqelik sükut çökdü, seher şehi düşdü... Qoy cehennem olsun, bunlar kime lazım idi? Joan haqlı deyildimi? O da bu seher şebnemi, qaranquşlar, külek, damarlarda axan qan kimi haqlı deyildimi? Niye onu sorğu-suala tutmuşdu? Öyrenmek istediyi ne idi? İndi yanında idi, pervane kimi uçub onun otağına qonmuş, gelib çiçek kimi onun otağında açılmışdı, tovuz quşu kimi cilvelenirdi. O ise yanı üste yıxılıb onun qanadlarındagı xalları, yarıqları sayırdı, gözlerini döye-döye rengden-renge düşen sifetine baxırdı. «Özü geldi... Ve ele özü geldiyi üçün de men menasız yere özümü dartıram, – deye üreyinden keçirdi. – Ancaq gelmeseydi, uzanıb bütün geceni fikirleşerdim, qelbimin hansı guşesindese oğrun-oğrun onun gelmesini arzulaya-arzulaya gücle özümü aldadardım ki, istemirem!» Adyalı kenara tullayıb qalxdı, çekeleklerini ayağına keçirdi.
– Niye durdun? – Joan heyretlendi. – Meni bayıra atacaqsan?
– Yox, öpeceyem! Bunu çoxdan elemeli idim! Ne yaxşı ki geldin, Joan
Joanın gözleri parıldadı:
– Meni öpmek üçün qalxmaq lazım deyil,–dedi.

Seherin al şefeqleri evlerin damına sancılmışdı. Sema tutqun mavi renge çalırdı. Enginliglere doğru sürünen bir-iki topa bulud yatmış flaminqolara oxşayırdı...
– Bir ona bax, Joan, gör ne gözel gündür! O leysan yağışlar yadındadır?
– He, yaman yağırdı, ezizim. Hava heç

<< 1 ... 212 213 [214] 215 216 ... 402 >>