açılmırdı, bütün günü yağırdı.
– Yağışlar men gedende başlamışdı. Senin bütün ümidlerini de alt-üst eleyen o yağışlar olub. Ancaq indi...
– He, indi...
Joan ona lap yaxın uzanmışdı.
– İndi her şey tezeden qayıdıb. Hetta bağımız da var. Mühacir Vizenhofun penceresi önündeki qerenfilleri deyirem. Heyetdeki şabalıd ağaclarının budaqlarında quşlar neğme deyir...
Gördü ki, Joan ağlayır.
– Niye menden heç ne soruşmursan, Ravik?
– Son vaxtlar sene çox sual verirem. İndice özün demedin?
– Bunlar ayrı sualdır.
– Soruşmağa heç ne yoxdur.
– Sen gedenden sonra olan şeyleri soruş.
– Heç ne olmayıb...
Joan başını buladı.
– Meni ne hesab elayirsen, Joan?! Bir bayıra bax! Gör neçe renge çalır! Qırmızı, qızılı, mavi... Güneş çıxanda heç soruşarmı dünen yağıb? Çinde, ya İspaniyada müharibe olub? Hemin anda neçe min adam qırılıb, neçe min adam dünyaya gelib? Güneş çıxıb, bu, her şeye deyer! Sen de deyirsen, sual verim?! Senin çiyinlerin onun işığında tunca dönüb, men de sene sual verim? Onun al şefeqlerinde senin gözlerin qedim yunanların denizine benzeyir, gah benövşeyi, gah da min cür şerab, rengine çalır, men de olub-keçmiş hadiseleri soruşum?! Sen yanımda ola-ola sefehlik eleyib, keçmişin xezel kimi saralmış xatirelerini tezeden oyadım?! Meni ne hesab eleyirsen, Joan?!
Joan daha ağlamırdı:
– Çoxdan bele sözler eşitmirdim, – dedi.
– Demek, indiye qeder balqabaqlarla oturub-durmusan. Qadına ya secde elemek, ya da onu biryolluq atmaq lazımdır! Qalanları yalan şeydir!
Joan yuxuya getmişdi. Raviki ele qucaqlamışdı ki, deyerdin, onu heç vaxt buraxmayacaq. Derin yuxuya getmişdi ve onun ilıq, ahengdar nefesi Ravikin sinesini qıdıqlayırdı. O, xeyli oyaq qaldı. Mehmanxana yavaş-yavaş oyanırdı. Su şırıldayır, qapılar taqqıldayır, aşağıdan mühacir Vizenhofun öskürek sesi eşidilirdi. Joanın çiyinleri Ravikin qolları arasındaydı, onun heraretli derisi herden titreyirdi ve eger başını bir az qaldırsaydı, onun saf, mesum sifetini görerdi. O ele mesum idi ki, ele bil, günahsız

<< 1 ... 213 214 [215] 216 217 ... 402 >>