körpe idi. «Secde elemek, ya da atmaq!..» – deye üreyinden keçirdi. Böyük sözler idi. Kimin buna gücü çatardı? İndi bunları elemek isteyen tapılardımı?!

XX

Ravik oyandı. Joan yanında yox idi. Vanna otağında su şırıldayırdı. Ravik dikeldi, o deqiqe de tamam ayıldı. Son aylar buna tezeden öyreşmişdi. «Tez ayılan tez qaçar»,– deyibler. Saata baxdı. On idi. Joanın paltarı ile plaşı yerdeydi. Zerli ayaqqabıları pencerenin qabağında qalmışdı. Biri yanı üste çevrilmişdi...
– Joan! Gece vaxtı çimirsen?
Joan qapını açdı:
– Bağışla, seni oyatdım.
– Eybi yoxdur, yatmağa vaxt tapılar. Niye durmusan?
Joanın başına qoyduğu çimerlik papağından su damcılayır, çiyinleri işım-işım işıldayırdı. Başına debilqe qoymuş amazonkaya oxşayırdı.
– Men daha yarasa deyilem, Ravik, «Şehrizad»dan çıxmışam.
– Bilirem.
– Kim deyib?
– Morozov.
Joan sınayıcı nezerlerle ona baxdı:
– Morozov çoxdanın qarayaxanıdır. Özge ne deyib?
– Heç ne. Demeye nese var ki?
– Yox, men ele iş tutmaram ki, qapıçıların diline düşsün. Onlar da asılqanda işleyen qadınlar kimidir, ağızlarını allah yoluna qoyurlar...
– Morozovla işin olmasın. Gece restoranlarının qapıçıları ile hekimler peşekar bedbinlerdir. Onları yaşadan heyatın qara günleridir. Ancaq ağızlarını allah yoluna qoymaz, onun-bunun sözünü danışmazlar.
– Yene heyatın qara günleri... Ondan kimin xoşu gelir?
– Heç kimin. Ancaq çox adam ele bu qara günlerde yaşayır. Bunlar bir yana, onda seni «Şehrizad»a düzelden Morozov olub.
– Buna göre ömrüm boyu onun qabağında qul kimi dayanmalıyam? Kimin başını aşağı eledim? Puluma minnet, yoxsa, birce gün de saxlamazdılar. Bir de ki onu mene yox, sene göre eleyib.
Ravik siqaret çıxardı:
– Morozov sene neyleyib axı?
– Heç ne! Ancaq ondan xoşum gelmir. Adama birteher baxır. Men ona inanmıram. Sen de inanma!
– Ne?
– Ona çox da bel bağlama. Özün bilirsen ki, Fransadakı bütün restoran qapıçıları polise işleyir.
– Ele bu?!–Ravik heç

<< 1 ... 214 215 [216] 217 218 ... 402 >>