ehvalını pozmadı.
– Elbette, mene inanmayacaqsan, ancaq «Şehrizad»da hamı bilirdi. Kim bilir, belke de, ele o, seni...
– Joan! – Ravik adyalı tullayıb qalxdı. – Boş-boş danışma! Sene ne olub?
– Heç ne! Ne olmalıdır ki? Ondan zehlem gedir, vessalam. Adamı tez yoldan çıxarır. Sen de onunla canbir qelbdesen.
– Bele de... Hamısı buna göre imiş...
Joan birden gülümsedi:
– He, ona göredir.
Ravik hiss eledi ki, tekce buna göre deyil, arada başqa şey de var.
– Seher yemeyine ne isteyirsen?–deye soruşdu.
– Acığın tutdu? – Joan cavab evezine soruşdu.
– Yox.
Joan vanna otağından çıxdı ve gelib elini onun çiynine qoydu. Eynindeki nazik pijamadan onun yaş etini hiss eledi, bütün bedenini, damarlarından axan qanını duydu.
– Seni dostlarına qısqanmağıma acığın tutdu? – deye bir de soruşdu.
Ravik başını buladı. Yene debilqe... Amazonka... Dalğalar qoynundan çıxmış su perisidir, pambıq kimi yumşaq derisinden su etri, genclik qoxusu gelir...
– Elini çek, – dedi.
Joan dinmedi. Yene o yanaqlar, o ağız, çatma qaşlar ve bir de pijamanın açıq yerinden sinesine yol axtaran döşler...
– Elini çek, yoxsa...
– Yoxsa neyleyersen?!

Açıq pencerenin qabağında bir arı vızıldayırdı. Ravik baxışları ile onu izledi. Yeqin, onu bura mühacir Vizenhofun qerenfilleri çekib getirmişdi, indi ise ayrı gül axtarırdı. Arı içeri girib, pencerenin qabağındagı boş qedehin üstüne qondu.
– Menden ötrü darıxırdın? – Joan soruşdu.
– He.
– Çox?
– He.
Arı qalxdı, bir xeyli qedehin başına dolandı. Sonra açıq pencereden çıxıb, güneşe sarı – Vizenhofun qerenfillerine teref uçdu.
Ravik Joanın yanında uzanmışdı. «Yay gelib, – deye fikirleşirdi. – Yay gelib, yene çemenlere şeh düşüb, Joanın saçlarından qurumuş otların etri, derisinden ise yonca qoxusu gelir». Ona heyat veren qanı sakit-sakit axan çay kimi damarları ile yuxarı qalxır, ağına-bozuna baxmayıb, bütün sahilleri basır, göllenir ve onun sularında tebessümlü bir sifet eks olunurdu. Sanki, birçe anlığa her şey canlanır, su hesretli

<< 1 ... 215 216 [217] 218 219 ... 402 >>