dolublar. Özü de hemişe senin gelişini güden peşekarlar deyil, ayrı destedir. Bu adamlara ne olub, Ravik?
Ravik çiyinlerini çekdi:
– Sulara qerq olan okean gemisi haqqındakı ehvalat yadıma düşdü.
– Xeyr, biz sulara qerq olmuruq. Eksine, işlerimiz yağ kimi gedir.
Qapı açıldı. İyirmi bir yaşlı, cavan oğlanlar kimi şax qametli, eynine çehrayı rengli qısa ipek paltar geymiş Ninetta içeri girdi. Melek sifetli bu qız «Firma»nın en yaxşı fahişelerinden hesab olunurdu. Elindeki mecmeyide çörek, yağ ve iki bölme cem getirmişdi.
– Madam eşidib ki, doktor qehve içir, – o, boğuq sesle dedi. – Deyir, cemin dadına baxsın. Özü hazırlayıb. – Ninetta irişdi ve onun melek sifeti birden-bire küçe uşaqlarının sırtıq sifetine oxşadı. Mecmeyini stolun üstüne qoyub, yırğalana-yırğalana çıxdı.
– Görürsen?! – Rolanda köks ötürdü. – O deqiqe sırtılırlar. Bilirler ki, işimiz onlardan keçir.
– Eledir. Ançaq indi sırtılmayıb ne vaxt sırtılacaqlar? Bunlar ne cemidir?
– Madamın fexridir! Özü düzeldir, Riverada bostanı var. Doğrudan, yaxşıdır. Dadına baxmaq istemirsen?
– Cemden zehlem gedir. Xüsusile, onu milyonçular düzeldende...
Rolanda şüşe qapağı açıb cemden iki-üç qaşıq götürdü, qalın kağızın üstüne qoydu, yanına bir az yağ, iki-üç dilim çörek elave eledi, sonra hamısını bir yerde büküb Ravike uzatdı:
– Yolda atarsan, – dedi, – xetrine deymesin. Sen gedenden sonra mütleq soruşacaq. Qocalmağa başlayan bir qadının son tesellisidir. Onun xeyal dünyası çoxdan dağılıb. Hörmet xatirine götür!
– Yaxşı! – Ravik durub qapını açdı. Aşağıdan müxtelif sesler, musiqi, gülüş, qışqırtı eşidilirdi. – Ne çox ses-küy var? Fransızlardır?
– Fransızlar deyil. Çoxu ecnebidir.
– Amerikalı?
– En qeribesi de odur ki, ele deyil. Çoxu almandır. İndiye kimi bura bu qeder alman gelmirdi.
– Burada qeribe heç ne yoxdur.
– Çoxu da fransızca lap yaxşı danışır. Bir-iki il bundan qabaqkı almanlar hara, bunlar hara...
– Bele olacağını bilirdim. Esgerler de çox gelir? Çağırışçılar, müstemlekeden

<< 1 ... 217 218 [219] 220 221 ... 402 >>