ile yazılmışdı ve tarixin minlerle qana belenmiş abideleri arasında tesadüfen hansısa xeyirxahlığın gümüş suyuna çekilmiş olurdu... Demaqoqlar, fırıldaqçılar, ata qatilleri, dost qanına susayanlar, hakimlik arzusundan mest olmuş eqoistler, mehebbeti qılıncla qebul eletdiren fanatik peyğemberler... Tarix tekrar olunurdu ve hemişe de imperatorlar yolunda, din yolunda menasız yere bir-birini qıran sebirli xalqlar, axmaqlar tapılmışdı... Bunların sonu yox idi...
Kitabları örtüb bir terefe qoydu. Açıq pencereden içeri ses-küy doldu. O deqiqe tanıdı: Vizenhofla frau Qoldberq idi.
«Olmaz! – Bunu Rut Qoldberq dedi. – İndice qayıdacaq. Bir saata geler».
«Bir saat az vaxt deyil...»
«Belke de, tez qayıtdı...»
«Hara gedib?»
«Amerika sefirliyine. Her axşam gedir, küçede dayanıb, ona tamaşa edir, vessalam... Sonra da qayıdıb gelir...»
Vizenhof nese dedi, ancaq Ravik başa düşmedi.
«Bes nece, – Rut Qoldberq acıqlandı. – İndi ağlı özünde olan adam var?! Qocaldığını men de bilirem».
«Qurtar!» – O bir az ara verenden sonra yene dillendi: – «İndi hevesim yoxdur, istemirem...»
Vizenhof nese dedi.
«Danışmağa qoçaqsan! – frau Qoldberq cavab verdi. – Axı pul ondadır... Mende birce santim de yoxdur, sen de başlamısan...»
Ravik durdu, telefona baxdı, tereddüd eledi. Saat ona az qalırdı. Joan seher getdiyi idi, xeber-eter çıxmamışdı. Bu axşam gelib-gelmeyeceyini de soruşmamışdı. Bilirdi ki, gelecek. İndi ise inanmırdı...
«Senin ne vecine?! – Frau Qoldberqin sesi eşidildi. – Sene birce kef olsun, vessalam...»
Ravik Morozovun otağına getdi. Qapı bağlı idi. «Gata-komba»ya düşdü. Yolda qapıçıya dedi:
– Zeng vuran olsa, men aşağıdayam.
Morozov burada idi, qırmızıbaş bir kişi ile şahmat oynayırdı. Künc tereflerde qadınlar oturmuşdular. Kimi toxuyur, kimi de qezet, kitab oxuyurdu. Hamısının da üz-gözünden qayğı yağırdı.
Ravik xeyli şahmata baxdı. Qırmızıbaş kişinin veziyyeti yaxşı idi. Çox fikirleşmir, tez-tez oynayırdı. Morozov uduzurdu.
– Görürsen, başıma ne oyun getirir? –

<< 1 ... 219 220 [221] 222 223 ... 402 >>