qeyri-adi adam olduğuna inanam!
– Men seni teşrih elemerem, Boris.
– Niye?
– Heç bir cerrah qardaşını yarmaz.
– Narahat olma, bele xoş tesadüf qoymaram sene qismet olsun! Yata-yata üreyim birden dayanacaq. Bunun üçün elimden geleni eleyirem...– Morozov decel uşaqlar kimi Ravike baxdı, ayağa durdu. – Men gedim, yoxsa Monmartrdakı medeniyyet merkezinin qapıları bağlı qalar! İnsan ne üçün yaşayır, Ravik?
– Ele bu haqda düşünmek üçün. Yene sualın var?
– Var. Ne üçün o, bu haqda düşüne-düşüne kamala çatan kimi ölür?
– Bezileri kamala çatmamış da ölür.
– Ağzımı boza salma! İndi başlayacaqsan ki, ruh gezir...
– Başlamamışdan qabaq menim de sene bir sualım var. Bax, şirler dağkeçilerinin, hörümçekler milçeklerin, tülküler de toyuqların qenimidir. İndi de görüm, yer üzünün hansı yegane canlısıdır ki, hemişe bir-biri ile çekişir, vuruşur, bir-birinin qenimi olur?
– Bu lap uşaq sualı oldu! Elbette, «mehebbet», «yaxşılıq», «halıyananlıq» kimi sözleri icad eleyen insan – yer üzünün eşrefi!
– Yaxşı, o, tebietin hansı canlısıdır ki, özünü öldüre biler ve öldürür de?
– Yene de «axiret dünyası», «Allah», «zühur elemek» sözlerini icad eleyen insanlar.
– Ela! Özün görürsen ki, heyatımız ziddiyyetlerle doludur, özün de soruşursan niye ölürük...
Morozov heyretle onu süzdü:
– Ay sofist! – dedi. – Ay tenbel...
Ravik de ona baxdı. «Ah, Joan! – Bunu özünden xebersiz üreyi dedi. – Kaş indi bu çirkli şüşe qapıdan gireydi!»
– Boris, biz onda sehv eledik ki, fikirleşmeye başladıq. Eger ehtiras, vehşilik kimi bir seadetden qaçmasaydıq, bele olmazdı. Kimse bizim üstümüzde tecrübe aparır, ancaq, deyesen, cavabını hele tapmayıb. Gel taleyimizden şikayetlenmeyek. Hetta üzerinde tecrübe aparılan heyvanlarda bele peşekar qürur olmalıdır.
– Bu sözleri öküzler yox, qessablar deyer! Alimler deyer, deniz heyvanları demez! Ağ siçovullar demez, ancaq hekimler deyer!
– Eledir! Yaşasın «her şeyin bir sebebi var» deyen qanun! Boris, gel gözelliyin, birce andakı ebedi seadetin sağlığına

<< 1 ... 222 223 [224] 225 226 ... 402 >>