bade qaldıraq! Bilirsenmi, insana yegane varlıq kimi bir de ne bexş olunub? Gülmek ve ağlamaq!
– Hem de serxoş olmaq! Araqla, çaxırla, felsefe ile, qadınlarla, ümidle, tenhalıqla keflenmek! Xeberin varmı, o, yegane canlı kimi bir de neyi bilir? Bilir ki, ölecek! Buna göre de ona derman kimi şirin xeyallar verilib. Daş da real varlıqdır, bitkiler de! Heyvanlar da eledir. hamısını da tebiet yaradıb. Ancaq heç biri öleceyini bilmir. İnsan ise bilir! Oyan, ey ruh! Göylere baş vur! Sen de çox ah-vay eleme, ey qanuni qatil! Meger biz indice bir yerde beşeriyyetin seadet himnini oxumadıq?!–Morozov qurumuş palmanı ele silkeledi ki, toz qalxdı. – Elvida, ey ürekleri riqqete getiren cenub hesretinin heqiqi simvolu, mehmanxana sahibesinin sevimli ağacı! Sen de salamat qal, ey vetensiz insan, kökünden qopmuş sarmaşıq gülü, ölüm oğurlayan cibgir! Get fexr ele ki, romantiksen!
Morozov irişdi. Ancaq Ravikin dodağı da qaçmadı. Gözü qapıda idi. Qapı açıldı, növbetçi içeri girdi, onlara sarı geldi. «Zeng eledi! – Ravik üreyinden keçirdi. – Axır ki, eledi!» Yerinden terpenmedi, gözledi. Hiss etdi ki, qollarının -ezeleleri dartılır...
– Bu siqaret size çataçaq, müsyö Morozov, oğlan indice getirdi.
– Teşekkür edirem, – deye Morozov rus siqaretini alıb çibine qoydu.–Helelik, Ravik! Bu gün yene görüşeceyik?
– Belke de... helelik, Boris.

Medesi kesilmiş kişi gözlerini Ravike zillemişdi. Ureyi bulanır, ançaq qaytara bilmirdi. Qaytarmağa bir şey de yox idi. Qıçları kesilenden sonra onun ağrısını hiss eleyen adam kimi idi...
Rahatlıq tapa bilmirdi. Ravik iyne vurdu. Yaşamasına ümid az idi. Üreyi zeiflemiş, ciyerinin bir tayı da sıradan çıxmışdı. Otuz beşçe yaşı olsa da, çox xestelikler geçirmişdi. Uzun müddet mede xorasından eziyyet çekmiş, sonra verem olmuşdu ve onu da yaxşı müaliçe etdirmemişdi. İndi de xerçeng yaxalamışdı. Xestelik tarixinden bilinirdi ki, dörd il evli olub. Arvadı uşaq üste ölmüşdü. Üç il keçenden sonra uşaq da veremden getmişdi... Özge heç kesi yox idi. İndi

<< 1 ... 223 224 [225] 226 227 ... 402 >>