indi yatmış olardı. Hebleri atdı. Özünün bunlarla yuxuya gedeceyi ise şübheli idi... Birini de atdı. Joan gelse, oyanardı. Ancaq o gelmedi. Heç sonrakı axşam da gelmedi...

XXI

Ravik medesi kesilmiş kişinin yanında idi. Ejeni başını palatanın qapısından içeri uzatdı:
– Telefona, müsyö Ravik!
– Kimdir?
– Bilmirem, soruşmadım. Telefonçu qız bayırda dedi.
Ravik Joanın sesini evvelce tanımadı. Ses lap uzaqdan gelirdi ve anlaşılmırdı.
– Joan, sensen? Haradasan?
Ses ele gelirdi ki, deyerdin, Parisden danışmır. Gözleyirdi ki, Joan indice deniz sahilindeki şeherlerden birinin adını çekecek. O, indiye kimi xestexanaya zeng vurmamışdı.
– Evimdeyem, – dedi.
– Parisde?
– Elbette! Özge harada olasıyam?
– Xestesen?
– Yox. Niye ele deyirsen?
– Xestexanaya zeng elediyin üçün.
– Mehmanxanaya zeng vurmuşdum, yox idin. Ona göre de xestexanaya vurdum.
– Bir hadise olub?
– Yox! Ne olmalı idi? Kefini soruşmaq isteyirdim.
Onun sesi indi aydınlaşmışdı. Ravik siqaret ve kibrit çıxardı. Kibritin bir terefini stola dayayıb, çöp çıxardı, siqaretini yandırdı.
– Bura xestexanadır, Joan, – dedi, – adam her deqiqe nese gözleyir. Qeza olur, xestelenen olur...
– Men xeste deyilem. Düzdür, uzanmışam, ancaq xeste deyilem.
– Lap yaxşı...–Ravik elindeki kibrit qutusunu stolun üstünde oynatmağa başladı. Joanın ne deyeceyini gözleyirdi.
Joan da nese gözleyirdi. Ravik onun nefesini aydınca eşidirdi. Joan gözleyirdi ki, o başlasın. Onda işi asan alardı...
– Joan, telefonda çox qala bilmerem. Yaranı açmışam, tez qayıdıb sarımaq lazımdır.
Joan bir anlığa susdu, sonra:
– Niye görünmürsen? – dedi.
– Ona göre ki, ne telefon nömreni bilirem, ne de qaldığın yeri.
– Dememişem?
– Yox, Joan.
– Ele şey olmaz, demişem...–onun ayağı yer aldı. – Deqiq yadımdadır, dedim. Yene unutmusan.
–Yaxşı, unutmuşam, bir de de. Yanımda qelem var.
Joan ünvanı da, telefonu da dedi.
– Deqiq bilirem ki, vermişdim, Ravik. Düz

<< 1 ... 227 228 [229] 230 231 ... 402 >>