sözümdür.
– Oldu, Joan. Men getdim. Bu axşam bir yerde şam eleyek?
Joan bir anlığa lengidi, sonra:
– Niye gelib mene baş çekmirsen? – dedi.
– Yaxşı, bunu da eleyerem. Axşam sekkizde gelim?
– Niye indi gelmirsen?
– İşim var.
– Çox çeker?
– Texminen, bir saat.
– Qurtaranda gel.
«He, başa düşürem, axşam vaxtın yoxdur», – deye fikirleşen Ravik soruşdu:
– Axşam niye olmur ki?
– Ravik, sen herden lap adi şeyleri de başa düşmürsen. Ona göre ki, indi gelmeyini isteyirem... Axşama qeder gözlemek istemirem... Yoxsa bu vaxt xestexanaya niye zeng vururdum?!
– Yaxşı, qurtaran kimi gelerem.
Ravik elindeki kağızı fikirli-fikirli qatlayıb, geri qayıtdı...

Bina Paskal küçesinin tininde idi. Joan yuxarı mertebede yaşayırdı. Qapını özü açdı:
– Gel, – dedi, – ne yaxşı gelib çıxdın! İçeri keç.
Eyninde adi, qara rengli kişi xalatı vardı. Onun bu xasiyyeti Ravikin xoşuna gelirdi. Heç vaxt tül, ipek paltar geymezdi. Rengi hemişekinden de çox qaçmışdı, bir az da heyecanlı idi.
– Gel, – dedi, – seherden gözleyirem. Bax, gör neçe yaşayıram.
O, qabağa düşdü. Ravik gülümsedi. Yaman bic idi, onu qabaqlayıb, sual vermeye qoymadı. Onun qeşeng, şax çiyinlerine baxdı. İşıq düz saçlarına düşürdü. Birce anlığa nefesi tutuldu, ona ele geldi ki, Joana emelli-başlı vurulub...
Joan onu böyük bir zala getirdi. İşıqlı emalatxanaya oxşayırdı. Enli, hündür penceresi Rafael prospekti ile Prudon prospektinin arasındakı bağa açılırdı. Bir az sağda ise Port-de-la-Mote görünürdü. Onun arxa terefinde ise Bulon meşesi qızılı-yaşılı renge çalırdı.
Otaq yarımçıq da olsa, müasir debde bezedilmişdi. Böyük divanın üstündeki örtük gömgöy idi. Kreslolar üzden çox rahat görünse de, o qeder de rahat deyildi. Stollar da çox alçaq idi. Ortalığa hemişeyaşıl fikus ağaçı qoyulmuşdu. Bunlardan elave, bir amerikan qrammofonu var idi ve Joanın çamadanlarından biri de künce qoyulmuşdu. Her şey yerli-yerinde idi, ancaq buna baxmayaraq, Ravikin o qeder de xoşuna gelmedi. Ya lap yaxşı olsun, ya da lap pis,

<< 1 ... 228 229 [230] 231 232 ... 402 >>