yarımçıq şeyleri xoşlamırdı. Fikusdan da lap zehlesi gedirdi...
Hiss eledi ki, Joan ona baxır. Ravikin bunu neçe qebul edeceyini bilmirdi, ancaq cesaret eleyib onu bura çağırması böyük risq idi.
– Çox gözeldir, – deli, – böyükdür, gözeldir.
O, qrammofonun qapağını qaldırdı. Entiqe cihaz idi, valları özü avtomatla deyişirdi. Stolun üstünde bir qalaq val vardı ve Joan bir-ikisini götürüb diskin üstüne qoydu:
– İşletmeyi bilirsen?
Ravik bilse de, «yox» dedi.
Joan düymelerden birini basdı:
– Entiqe şeydir, saatlarla çalır. Valları deyişdirmek, söndürmek üçün tez-tez durmaq lazım deyil. Uzan, qulaq as, güneşin qürub etmesine bax, xeyala dal...
Doğrudan da, ela cihaz idi. Ravik onu görmüşdü ve bilirdi ki, qiymeti, texminen iyirmi min frankdır. Hezin musiqi sedaları etrafa yayıldı. Parisin sentimental mahnılarından idi... «Jjattendrai».(20)
Joan bir az aşağı eyilib diqqetle qulaq asırdı.
– Xoşuna gelir?–deye soruşdu.
Ravik başını terpetdi. O, qrammofona deyil, Joanın musiqinin sehrine düşmüş cazibedar sifetine baxırdı. O istediyi anda vurula bilirdi ve Ravik de özünde olmayan bu xasiyyetine göre ona yaman vurulmuşdu. Üreyinden keçirdi: «Daha qurtardı!» Üreyi ağrımadı. Ele bil, güneşli İtaliyadan dumanlı-çiskinli şimala qayıtdı...
Joan dikelib gülümsedi:
– Gel, – dedi, –hele yataq otağını görmemisen.
– Mütleq görmeliyem?
Joan sınayıcı nezerlerle ona baxdı:
– İstemirsen? Ne üçün baxmırsan?
– Doğrudan, ne üçün baxmıram? Elbette, baxacağam!
Joan onun yanaqlarını sığallayıb öpdü. Ne üçün bele elediyini Ravik başa düşdü...
– Gel, – deye Joan onun elinden yapışdı.

Yataq otağı fransızsayağı bezedilmişdi. Çarpayı iri idi, süni naxışlarla XVI Lüdovik üslubuna oxşadılmışdı. Balaca dolabça da onun eyni idi ve böyreye oxşayırdı. Güzgü barokko üslubunu xatırladırdı. Divardan müasir Hebeş xalçası asılmışdı. Stulları, kresloları, sanki, ucuz macera filmlerinden götürmüşdüler. Üstünde «XVI esr» yazılmış naxışlı Florensiya sandığı burdakıların heç birine yaraşmırdı,

<< 1 ... 229 230 [231] 232 233 ... 402 >>