ele bil, gözel şahzade qız görmemiş cavanların arasına düşmüşdü. Bir künce atılıb qalmışdı ve üstünde benövşe taxılmış şlyapa, bir cüt gümüşü ayaqqabı vardı.
Çarpayı yığışdırılmamışdı. Ravik onun bayaq harada uzandığını gördü. Dolabçanın üstüne çoxlu etir şüşesi düzülmüşdü. Divardakı şkaflardan biri açıqdı. İçerisinde xeyli paltar asılmışdı. Evveller onun bu qeder paltarı yox idi...
Joan Ravikin elini hele de buraxmamışdı ve ona sığındı:
– Xoşuna gelir?
– Yaxşıdır. Sene yaman yaraşır...
Joan başını terpetdi. Ravik onun yumşaq qolunu, döşlerini hiss etdi ve qeyri-ixtiyarn onu özüne teref çekdi. Joan müqavimet göstermedi. Çiyinleri bir-birine toxundu. Joan sakitleşmiş, bayaqkı yüngül heyecanından eser-elamet qalmamışdı. Sifeti aydın idi ve Ravike ele geldi ki, onun gizletmeye çalışdığı razılıq hisslerinden başqa, üzünde gücle sezilen bir qalibiyyet kölgesi de dolaşır...
«Qeribedir, bunlara alçaqlıq da yaraşır, – deye üreyinden keçirdi. – İndi men ikinci dereceli yelbeyin bir meşuq rolunu oynayıram, o da utanıb-qızarmadan birinci dereceli meşuqun bağışladığı berbezekli otaqları mene gösterir ve ondarı göstere-göstere de zefer ilahesi Nikeye oxşayır...»
– Heyif ki, senin de bele menzil almağa ixtiyarın yoxdur. O miskin mehmanxanalar hara, bu hara... Bu, başqa alemdir.
–Düz deyirsen. Çox sağ ol ki, bunları mene gösterdin. İndise gedim, Joan.
– Gedirsen? Bele tez? İndice gelmedin?
Ravik onun ellerinden yapışdı:
– Gedirem, Joan... hemişelik gedirem... Sen başqası ile yaşayırsan... Men ise sevdiyim qadını başqa kişilerle bölüşmek istemirem!
Joan ellerini geri çekdi:
– Ne? Ne dedin? Men? Bunu sene kim çatdırıb? Yaramazlığa bax! – O, diqqetle Ravikin üzüne baxdı: – He, bildim! Yeqin, Morozov deyib. Ay...
– Ne Morozov? Bunu demek lazım deyil ki. Özüm görmürem?
Hirsinden Joanın rengi ağardı. O, bayaq qelebe çalacağına emin idi, ancaq veziyyet birden-bire deyişdi.
– He, başa düşdüm! Bele menzilde qaldığıma, «Şehrizad»dan çıxdığıma göre deyirsen! Bele çıxır,

<< 1 ... 230 231 [232] 233 234 ... 402 >>