kimse meni saxlamalıdır... Başqa cür ola bilmez...
– Demedim ki, seni saxlayan var.
– Eyni şeydir! Mesele aydındır! Evvelce meni o lenete gelmiş gece restoranında işe düzeldirsen, sonra da tek qoyub gedirsen, men de kiminlese söhbet edende, ya da kimse qeydime qalanda, deyirler ki, seni saxlayan var! Restoran qapıçısının uydurduğu bundan artıqmı olacaq! Kiminse menliyi olmasını, işleyib özüne gün ağlamasını dilençi kimi çaypulu yığan bir adam haradan başa düşer? Sen, sen de onun sözüne inanırsan. Heç utanmırsan?
Ravik geri dönüb, onun qollarından yapışdı, göye qaldırıb, çarpayının üstüne atdı:
– Gördün?! – dedi. – Boş-boş danışma!
Bu, Joan üçün o qeder gözlenilmez oldu ki, o, yerindece uzanıb qaldı.
– Belke, gelib döyesen de?! – dedi.
– Yox! İsteyirem, sen boş-boş danışmayasan.
– Bele de olmalı idi...–Joan astadan, boğuq sesle dillendi. – Bele olmalıydı...
Sakitce uzanmışdı. Sifeti ifadesiz, dümağ idi, qanı qaçmışdı, bir nöqteye zillediyi gözleri şüşe kimi parıldayırdı. Sinesi yarıyacan açılmış, çılpaq baldırı çarpayıdan sallanmışdı.
– Men de sene zeng vururam, sevinirem ki, geleceksen... Sen de gelib bele oyun çıxarırsan...–O, ikrahla bir de tekrar eledi: – Oyun çıxarırsan! Ele bilirdim, sen başqa adamsan...
Ravik yataq otağının qapısında dayanmışdı. Zövqsüz bezedilmiş otağa, çarpayıda uzanıb qalmış Joana baxır ve görürdü ki, onlar bir-birine yaraşır. Bu söhbeti saldığına peşman oldu, özünü danladı. Gerek, bu söhbeti başlamayaydı, dinmezce çıxıb gedeydi, vessalam... Yox, ele elese, Joan dalınca gelerdi, hemin söz-söhbet orada başlanardı.
– Demek, sen bele imişsen! – Joan bir de terkar eledi. – Heç gözlemezdim... Ele bilirdim, sen başqa adamsan...
Ravik dinmirdi, ancaq bele ucuz-ucuz danışmasına da döze bilmirdi. Nece olub ki, üç gün ele bilib, o gelmese, gözüne yuxu getmeyecek? İndi bunu xatırlamağın menası vardımı? Siqaret çıxarıb yandırdı. Ağzı qurumuşdu. Qonşu otaqda qrammofon hele de oxuyurdu. Yene hemin mahnı idi: Ijattendrai... Gedib onu

<< 1 ... 231 232 [233] 234 235 ... 402 >>