varsa, demek, başqası ile yaşayıram!.. Belke, bütün günü dörd divar arasında qaxılıb oturum, heç kesle danışmayım ki, mene «kiminlese yaşayır» demesinler?
– Bele gülünc olma, Joan.
– Gülünc? Gülünc kimdir? Gülünc sen özünsen.
– Yaxşı, qoy men olum. İndi deyirsen, seni zorla qapıdan aralayım?
Joan yerinden terpenmedi:
– Menim kiminlese yaşamağımın sene isti-soyuğu var? Özün deyirdin ki, bu, seni maraqlandırmır.
– Düz deyirsen, doğrudan da, maraqlandırmırdı. Ele bilirdim, buna son qoymusan. Keçmişin mene dexli yox idi. Ancaq sehv elemişem, gerek, maraqlanaydım... Ola bilsin ki, özüm özümü aldatmaq istemişem... Zeiflik elemişem... Ancaq bu da heç neyi deyişmir!
– Nece yeni heç neyi deyişmir? Özün görende ki, düz elemirsen...
– Burada söhbet düz, ya sehv elemekden getmir. Sen tekçe kiminlese yaşamamısan, indi de yaşayırsan! Ondan el çekmek de istemirsen. Onda bunu bilmirdim...
– Yalan danışma!–Joan qefilden, sakitce onun sözünü kesdi. – Hemişe bilmisen! Onda da bilirdin! – deyib Ravikin gözlerinin içine baxdı.
– Yaxşı, tutaq ki, bilirdim, ancaq onda bilmek istemirdim. Bilirdim, ancaq inanmırdım. Sen bunu başa düşmezsen. Qadınlar bele şeyi bilmez... Bunun da meseleye dexli yoxdur.
Joanın üzüne qefil, dehşetli bir qorxu çökdü:
– Mene heç bir pisliyi keçmemiş adamı birden-bire, heç neden neçe atım? Nedir, nedir, sen gelib çıxmısan... Niye başa düşmürsen?
– Başa düşürem.
Joan indi künce qısnanmış pişiye oxşayırdı. Ele bil, tullanmaq isteyende, yeri ayağının altından çekib aparmışdılar...
– Başa düşürsen?! – O, heyretle soruşdu. Hemin deqiqe de gözlerindeki gerginlik yoxa çıxdı, qabarmış çiyinleri yerine düşdü. – Başa düşürsense, niye mene zülm edirsen? – deye yorğun sesle soruşdu.
– Çekil qapıdan! –Ravik çox da rahat olmayan kreslolardan birinde oturdu. Joan tereddüd eledi. – Gel! Qorxma, qaçmaram...
Joan asta addımlarla qapıdan aralandı, özünü divanın üstüne saldı. Guya, heyi qalmamışdı ve Ravik gördü ki, bu da qondarmadır.
– İçmeye bir şey ver, –

<< 1 ... 233 234 [235] 236 237 ... 402 >>