dedi.
Ravik başa düşdü ki, o vaxt qazanmaq isteyir. Ancaq onun üçün ferqi yox idi, qoy qazansın...
– Haradadır?
– Dolabda.
Ravik dolabı açdı. Xeyli şüşe vardı. Çoxu da naneli araq. İkrahla onlara baxdı, hamısını bir terefe yığdı. Künc terefde yarım şüşe «Mortel» konyakı ve kalvados tapdı. Kalvados şüşesi hele açılmamışdı. Ravik ona toxunmayıb, konyakı götürdü.
– İndi de naneli araq içirsen?–deye çiyni üstünden soruşdu.
– Yox!
– Onda konyak getirirem.
– Orada kalvados da var, onu aç.
– Konyak bes eleyer.
– Kalvadosu aç!
– Başqa vaxt...
– Konyak istemirem, kalvados getir! Xahiş edirem, onu iç!
Ravik tezeden dolaba baxdı. Sol terefdeki kalvados Ravik üçün idi, sağdakı naneli araq ise o biri üçün. Ele bil, bunları seliqeli evdar qadın yerbeyer düzmüşdü, adamın üreyi şan-şan olurdu. Kalvadosu götürdü. Niye de götürmeyeydi?! Her ikisinin sevimli içkisi idi, onların mehebbet remzine çevrilmişdi ve bu sentimental ayrılıq sehnesi de onunla bitse, yaxşı olardı. İki qedeh de götürüb, stola yaxınlaşdı, Joanın baxışları altında kalvados süzdü.
Gün günorta yerine qalxmış, onun qızılı saçaqları pencereye sepelenmişdi. Esl işıq bu idi! Min renge çalırdı ve sema da ona boyanmışdı... Ravik saata baxdı. Dörde yenice işleyirdi. Baxışları saniyeölçene ilişib qaldı. Ona ele geldi ki, saat yatıb. Ancaq saniyeölçen balaca, qırmızı quş dimdiyi kimi çevredeki xetleri, reqemleri bir-bir denleyirdi... Düz tapdı, bura geldiyi yarım saat ancaq olardı. «Naneli araq! – üreyinden keçirdi. – Zövqe bax!»
Joan üstüne göy örtük salınmış divanda oturmuşdu.
– Ravik!..–Çox ehtiyatla, yorğun, hezin sesle danışırdı. – Bunu başa düşmeyin növbeti keleyin idi, yoxsa doğru deyirdin?
– Kelek deyildi, doğru sözüm idi.
– Başa düşürsen?
– He...
– Bilirdim, bele olacaq...–Onun çöhresine tebessüm qondu. – Bilirdim, Ravik!
– Bunu başa düşmeye ne var ki...
Joan başını terpetdn:
– Mene bir az vaxt ver... İndi deye bilmerem... Pislik elemeyib axı... Haradan bileydim ki, qayıdacaqsan?! Bele tez

<< 1 ... 234 235 [236] 237 238 ... 402 >>