deye bilmerem....
Ravik kalvadosu bir defeye atdı:
– Xırdalamaq neye lazımdır?
– Yox, bilsen, yaxşıdır. Gerek, başa düşesen! Bu ele şeydir ki... Mene bir az vaxt lazımdır. Belke de, özü... Heç bilmirem neyleyecek... Meni sevir... Ona lazımam... Onun günahı yoxdur... .
– Elbette, yoxdur! Vaxt da ne qeder istesen, var. Dünyanın bütün vaxtları sene qurbandır, Joan.
– Yox, bir az olsa, besimdir. İndi deye bilmerem… – O, divanın mütekkesine söykendi. – Bu menzil de, Ravik, sen fikirleşdiyin kimi deyil. Özüm işleyirem, evvelkinden çox qazanıram... O, mene kömek eleyib. Aktyordur. Men de filmlerde xırda rollara çekilirem. O düzeldib...
– Bilirdim...
Joan ona fikir vermedi:
– Men o qeder de istedadlı deyilem. Özüm özümü de aldatmıram. Meqsedim yalnız gece restoranlarından uzaqlaşmaq idi. Orada ireli getmek olmur. Burada ise imkan var... İstedadsız da olar... Müsteqil olmaq isteyirem... Bunlar sene gülünc görünecek, ancaq...
– Yox, ağlabatandır.
Joan onun üzüne baxdı.
– O vaxt Parise de ele bu niyyetle gelmemişdin?–Ravik soruşdu.
– He.
«İndi o, acı-acı ağlayan günahsız körpeye oxşayır. Heyat da, men de onunla sert reftar eledik. Ancaq indi bir az sakitleşib, ilk tufan sengiyib. Günahımdan keçecek ve indi çıxıb getmesem, son üç ayda başına gelenleri birce-birce danışaçaq. Her şeye son qoymaq üçün yanına geldiyim bu sehleb çiçeyi poladdandır, meni ele köke salıb ki, az qalır deyem, düz elemisen!..»
– Yaxşı, Joan, arzuna çatmısan. İreli gedeceksen...
– Doğru sözündür?
– Mütleq, gedeceksen!
– Doğrudan, Ravik?
Ravik ayağa durdu. Üçce deqiqe de lengise, hansı film haqdasa peşekar söhbet başlanacaq! Fikirleşdi ki, onlarla mübahiseye girişmeyin xeyri yoxdur, onsuz da uduzaçaq... Beleleri mentiqi muma dönderir! Burada sözün xeyri yoxdur, iş görmek lazımdır, vessalam.
– Men o menada demedim. Yaxşısı budur, öz mütexessisinden soruş!
– Gedirsen?
– Getmeliyem.
– Niye bir az da qalmırsan?
– Xestexanada işim var.
– Bes bayaq deyirdin, işini qurtarıb

<< 1 ... 235 236 [237] 238 239 ... 402 >>