geleceksen?–deye Joan onun qolundan yapışıb, üzüne baxdı.
İndi neylesin? Ona desinmi, heç vaxt gelmeyecek? Yox, bu gün üçün bes idi. Ona da, Joana da. Demek istemişdi, ancaq özü imkan vermemişdi. Ancaq qoysa da, qoymasa da, bele olacaq...
– Getme, Ravik!
– Getmeliyem!
Joan ayağa durub, ona sığındı. «Yene başlandı! Köhne söhbet! Ucuzluqdur, çox eleyib bunu! Her şeye el atır... Feqet pişiye ot yedirtmek olarmı?!»
Onun elinden çıxdı:
– Gedesiyem,–dedi,–xestexanada bir kişi can üstedir.
– Hekimler hemişe behane tapır!–Bu sözleri Joan asta-asta dedi.
– Qadınlar kimi, Joan! Biz ölümle oynayırıq, siz ise mehebbetle... Dünyanın bütün behaneleri de, heqiqetleri de bunun üstünde berqerar olub.
Joan dinmedi.
– Bizim medemiz de sağlamdır, –o, sözüne davam etdi,– özü de bu, bize lazımdır, yoxsa çox şeyi hezm ede bilmerik. Başqaları heyden düşende, biz çanlanmağa başlayırıq... Elvida, Joan!
– Daha gelmeyeceksen, Ravik?
– Bunu özüne derd eleme... Telesme, özün bir yol tapacaqsan.
O, bir de geri dönmeden, telesik qapıya yöneldi. Joan yerinden terpenmedi. Ancaq Ravik bilirdi ki, onun arxasınca baxır.

XXII


Birden qulaqları batdı, sanki, denizin dibine enirdi... Qışqırtı Qoldberqin penceresinden gelirdi. Ravik bir az da dinşedi. Qoca Qoldberqin arvadını döyeceyini, onun başına nese çırpacağını heç cür ağlına sığışdıra bilmirdi. Sükut çökdü. Sonra kimse dehlizle yüyürdü, mühacir Vizenhofun otağından heyecanlı sesler eşidildi, qapılar açılıb-örtüldü. Az sonra onun da qapısı döyüldü, mehmanxana sahibesi özünü içeri saldı:
– Tez olun... Tez... Müsyö Qoldberq...
–Ne olub?
– Özünü asıb... Pencereden... Tez olun!
Ravik elindeki kitabı qırağa qoydu:
– Polis gelib?
– Yox, yox, polis gelseydi, sizi çağırardım? Arvadı indice görüb.
Ravik aşağı yüyürdü:
– Kendiri kesibler?
– Hele yox... Bir az yuxarı qaldırıblar.
Alaqaranlıq otağın penceresi önünde bir deste adam qaralırdı. Rut

<< 1 ... 236 237 [238] 239 240 ... 402 >>