qalacağam, – dedi, – getmeye hevesim yoxdur. Mene ele gelir, uzaqbaşı, protokol bağlayıb gedecekler. Qoca, ölü yehudi kimin neyine lazımdır?!
– O, lazım deyil. Ancaq diriler, senedi olmayan qaçqın kalvados lar çox lazımdır.
Zaydenbaum pensnesini düzeltdi:
– Menim üçün ferqi yoxdur. Bilirsiniz, axırıncı defe polis bura sürek eleyende neyledim? İki ilin söhbetidir... Bir serjant da aşağı düşmüşdü. janın ağ fraklarından birini geyib, xörek payladım, hele onun özüne de araq getirdim!
– Yaxşı ağlınıza gelib...
Zaydenbaum başını terpetdi:
– Vaxt gelecek ki, bu ora-bura kalvados qaçmaq da adamı bezdirecek...
O, asta addımlarla axşama ne vereceklerini öyrenmek üçün metbexe sarı getdi.
Ravik «katakomba»nın arxa qapısından heyete çıxdı. Ayağının altında bir pişik qaldı. Onun qabağınca qaçqın kalvadoslar gedirdi. Onlar küçelere sepelendiler. Alvares bir az axsayırdı. «Belke de, ikinçi defe teşrih olunsa, sağalar», – deye Ravik, fikri dağınıq olsa da, üreyinden keçirdi.
Tern meydanındakı kafede oturmuşdu ve qefleten hiss eledi ki, Joan bu axşam geleçek. Bunun haradan ağlına geldiyini özü de bilmedi, ancaq hiss eledi ki, gelecek...
Yemeyin pulunu verib, telesmeden mehmanxanaya qayıtdı. Hava bürkü idi ve dar küçelerdeki bir-iki saatlığa kiraye verilen mehmanxanaların qarşısındakı lövheler, hele axşam yeniçe düşdüyüne baxmayaraq, işıqlandırılmışdı. Pençeredeki perdenin arasından işıq süzülürdü. Bir deste matros fahişelerin dalınca düşmüşdü. Cavan idiler, şerab, isti yay axşamı onları qızışdırmışdı ve hemin mehmanxanalardan birine girdiler... Haradansa qarmon sesi gelirdi. Qefleten bir fikir beyninde şimşek kimi çaxdı, sonra duruldu, yavaş-yavaş süzmeye başladı, qaranlıqdan sehirli bir menzere baş qaldırdı: Joan mehmanxanada oturub Raviki gözleyirdi ki, içeri giren kimi özünü onun üstüne salsın, ağlaya-ağlaya her şeyi atdığını, qayıtdığını desin...
Dayandı. «Mene ne olub?–Üreyinden keçirdi.–Niye dayandım? Niye ellerim havanı onun saçları kimi qucaqlayır? Daha gecdir,

<< 1 ... 240 241 [242] 243 244 ... 402 >>