yanındaca uzanıb yatım. Ya da ele divandaca...
– Olmaz, indi xestexanaya gedesiyem.
– Eybi yoxdur, gözleyerem. Azmı gözlemişem?
Ravik cavab vermedi. Bele sakit olduğuna özü de teeccüblenirdi. Bayaq küçede hiss elediyi bürkü, heyecan birden-bire yoxa çıxmışdı.
– Sen de xestexanaya getme!
Ravik helelik susurdu. Bilirdi ki, onunla yatsa, uduzacaq. Bu heç ne ile ödeye bilmeyeceyi bir vekseli imzalamaq kimi bir şey idi. Sonra her gün gelecek, çaldığı qelebe ile öyünecek, özü heç bir güzeşte getmeden, ondan her defe yeni bir şey isteyecek, onu büsbütün ele alana kimi bele eleyecek, axırda da özü bezeçek, onu zeifliyin, ehtirasın qurbanı eleyib, exlaqsız adam kimi atacaq. Elbette, indi o niyyetle gelmeyib, bele şeylerden heç başı çıxmazdı da, ancaq,, her halda, axır neticesi bu çür olmalı idi. «Bir gece heç ne eleye bilmez!» – demeye ne var ki! Ancaq her defe de müqavimet hissi bir az zeifleyecek. Müqavimet hissi de yegane şeydir ki, onunla alver elemek olmaz. Katoliklerin şeriet kitabında buna çox ehtiyatla, qorxa-qorxa «ruhun günahına batmaq» deyilir ve sonra da orada yazılanların eksine olaraq, dolayı yolla işare vurulur ki, o ne bu dünyada, ne de o birinde bağışlanır...
– Düz deyirsen, Joan, xestexanalıq işim yoxdur. Ancaq burada qalmağını istemirem.
Ele bilirdi, Joan indice barıt kimi partlayacaq. Ancaq o, çox sakit halda soruşdu:
– Niye istemirsen?
Sebebini ona izah elesinmi? İzah eleye bilerdimi?
– Sen daha buranın adamı deyilsen, Joan.
– Buranın adamıyam!
– Yox!
– Niye yox?
Ravik susdu. «Ne yaman bicdir! – Üreyinden keçirdi. – Adice suallarla meni danışdırdı, izah eletdirdi. İzaha başlayırsansa, demeli, özünü müdafie edirsen!»
– Özün bilirsen, – dedi, – bele axmaq suallar verme.
– Üreyin daha istemir meni?
– Yox! – dedi ve qeyri-ixtiyari elave eledi: – Ele deyil...
Qoldberqin otağındakı yekneseq ağlaşma sesi pencereden içeri dolurdu. Ağı deyirdiler. İşe bax, Livan dağlarındakı çobanların yas merasimi Parisin ucqar bir küçesine gelib

<< 1 ... 243 244 [245] 246 247 ... 402 >>