çıxmışdı...
– Sen mene kömek durmalısan, Ravik!
– Seni özbaşına buraxmağım en böyük kömekdir. Sen de meni burax.
Joan ona fikir vermedi:
– Mene kömek etmelisen, – dedi. – İstesem, yalan danışardım. Ancaq istemirem. Eledir, menim ayrı adamım var! Ancaq onunla olan münasibetim seninle olan münasibetim kimi deyil. Eyni şey olsaydı, durub bura gelmezdim...
Ravik siqaret çıxardı, hiss eledi ki, çox qurudur. Bele de! İndi başa düşdü! Bıçaq, ülgüc kimi iti olanda ağrıtmaz! Bir şey ki yeqinleşdi, ağrı o deqiqe kesilir. Ağrı hemişe o derd yeqinleşene kimi, bir de yeqinleşib qurtarandan sonra başlayır...
– Eyni şey heç vaxt ola bilmez, – dedi. – Ancaq, eslinde, eyni şeydir.
«Niye bele ucuz-ucuz danışıram?–deye üreyinden keçirdi. – Qezetlerin verdiyi paradoksdur. Heqiqeti ucadan deyende ne yaman miskin olurmuş!»
Joan dikeldi:
– Ravik! – dedi.
– Özün de bilirsen «adam yalnız birceciyini seve biler» fikri düzgün deyil. Düzdür, ele adamlar var ki, yalnız birini sevir. Beleleri xoşbextdir! Ancaq eleleri de var ki, onlarda tersinedir. Bunu da bilirsen...
Siqaretini yandırdı. Üzüne baxmasa da, Joanın indi nece göründüyünü bilirdi. Rengi saralmışdı, gözleri kölgelenmişdi, sakit idi, fikrini cemlemişdi ve ele kövrelmişdi ki, deyerdin, indice yalvarmağa başlayacaq... Ancaq qürurunu sındırmırdı... Günorta öz menzilinde de bele idi, müjde getiren melakeye oxşayırdı, inamla göylerde pervazlanırdı, özünü ele gösterirdi ki, guya, kimise xilas etmek isteyir, ancaq elinden çıxmasın deye, onu yavaş-yavaş çarmıxa çekirdi...
– Bilirem, – dedi, – o da bir behanedir.
– Behane-zad deyil! Onda adam bedbext olur. Hemin burulğana düşen xilas ola bilmir. Dehşetli şeydir, baş açmaq olmur, adamla elbeyaxa döyüşür... Ele şeydir ki, qaça bilmirsen, hara getsen, dalınca düşüb seni tapır. Sen istemirsen, ancaq o gelir... Özü de çox güclüdür...
– Niye bunu özüne derd eleyirsen? Eger bele güclüdürse, tabe ol!
–Tabe oluram. Bilirem ki, başqa yolum yoxdur. Ancaq...– onun sesi birden

<< 1 ... 244 245 [246] 247 248 ... 402 >>