nese qabağımı kesirdi, istediyim kimi senin qelbine girmeye qoymurdu. Men ise bunu çox isteyirdim. Lap çox! Hemişe mene ele gelib ki, indice çıxıb gedeceksen. İnamım yox idi... Bu defe polis qovmuşdu, getmeli idin, ancaq başqa cür de ola bilerdi, günlerin bir günü kefin isteseydi, gederdin, men de tek qalardım, hara getdiyini de bilmezdim...
Ravik diqqetle qarşısındakı kölgeye baxırdı. Onun dediklerinde nese bir heqiqet vardı...
– Hemişe de ele olub! – Joan sözüne davam etdi. – Hemişe! Onda da ortaya ayrısı çıxdı. O, menden başqa heç kesi istemirdi, deyirdi ki, ömrüm boyu onun olum. Çox derine de getmirdi. Men ise istemirdim, ona göre de güldüm, taleyimle oynamağa başladım, ele bildim ki, qorxusu yoxdur, istediyim anda yığışdıraram... Lakin birden her şey deyişdi, qelbimde nese baş qaldırdı, meni ona teref çekmeye başladı... Çox müqavimet gösterdim, ancaq xeyri olmadı. Bilirdim ki, onu bütün varlığımla sevmirem, isteyen qelbimin balaca bir guşesidir, ancaq bacarmırdım... Ele bil, yer yavaş-yavaş yırğalanmağa başlayır, sen de vecine almayıb gülürsen ve bir de görürsen ki, yarıldı, tutub dayanmağa heç ne qalmadı. Onda da gedirsen quyunun dibine... Ancaq men onun yox, seninem, Ravik!
Ravik siqareti pencereden atdı. O, işıldaquş kimi uca-uca heyete düşdü.
– Olan olub, keçen de keçib, Joan, – dedi, – daha heç neyi geri qaytarmaq olmaz!
– Men heç neyi qaytarmaq istemirem. Her şey keçib gedecek... Esas mesele budur ki, men seninem! Yoxsa, qayıdıb gelmezdim! Yoxsa, gelib senin qapını kesdirmezdim! Yoxsa, oturub gözlemezdim ve sen de gelende meni qovmazdın! Qovsan da, qayıdacağam! Bilirem, mene inanmırsan, üreyinde deyirsen ki, başqa niyyetle gelib. Hansı niyyetle gele bilerem? Eger o biri qelbimi mehebbetle doldura bilseydi, gelmezdim, seni de unudardım... Deyirsen ki, senin yanında dinc heyat axtarıram... Ele deyil, Ravik, men senden mehebbet umuram!
«Sözlere bax! – Ravik üreyinden keçirdi. – Çox şirin sözlerdir... Adamın canına yağ kimi yayılır. Ancaq... kömek

<< 1 ... 246 247 [248] 249 250 ... 402 >>