ele... sevirem... qayıtdım... seninem...–bunlar hamısı şirin sözlerdir. Elece sözlerdir, vessalam. İki bedenin vehşicesine bir-birine qovuşması kimi adice bir şey üçün gör ne qeder söz var! Bu sözlerde de ne qeder yalan, uydurma, saxta hissler, özünüaldatma gizlenib! O da bu ayrılıq gecesinde qaranlıqda dayanıb, hemin şirin sözler de başından yağış kimi elenir... Ancaq hamısının da birce menası var: ayrılıq, ayrılıq, yene de ayrılıq! Eger söhbet bu hedde çatıbsa, demeli, her şey qurtarıb! Mehebbet allahının gözlerinden qan damır, onun bele boş sözlerle arası yoxdur...»
– İndi ise çıx get, Joan!
Joan ayağa durdu:
– Heç getmek istemirem... Qoy qalım... Birce geceliye...
Ravik başını buladı:
– Meni ne hesab edirsen, Joan? Men müqevva deyilem!
Joan ona sığındı. Ravik hiss eledi ki, o titreyir.
– Menim üçün ferqi yoxdur... Qoy qalım!
Ravik ehtiyatla onu özünden araladı.
– Başqasını aldatmaq üçün nahaq menden başladın. Onsuz da, onun çekmeye derdi çox olacaq.
– Men indi eve tek qayıda bilmerem.
– Tek qalmazsan…
– Yox, tekem… Üç gündür yalqızam… Çıxıb gedib… Parisde deyil.
– Bele de…e! – Ravik çox sakit danışır ve diqqetle Joanın üzüne baxırdı. – Birce o xasiyyetin xoşuma gelir ki, açıq danışırsan! Adam seninle nece reftar edeceyini bilir…
– Men bundan ötrü gelmemişem.
– Özüm bilirem.
– İstesem, heç demezdim…
– Eledir.
– Men eve tek qayıtmaq istemirem, Ravik!
– Yaxşı, eve qeder ötürerem.
Joan bir addım geri çekildi, astadan:
– Meni daha sevmirsen! – dedi. Onun sesinde hede de var idi.
– Bunu öyrenmeye gelmişdin?
– He, hem de buna göre… Tekce bu deyildi… ancaq bu da var idi!
– Allah eşqine qurtar, Joan!– Ravik hövseleden çıxırdı. – Hesab ele ki, men son sözümü dedim, üreyimdekileri açıb tökdüm.
Joan dinmezce onun üzüne baxırdı.
– Ele bilirsen, bundan sonra senin başqası ile yaşadığına göz yumub, «burada qal!» deyeceyem?!
Joan yavaş-yavaş gülümsemeye başladı. Ancaq bu adi tebessüm deyildi. Daxilinden süzülen parıltıya oxşayırdı, ele bil, orada

<< 1 ... 247 248 [249] 250 251 ... 402 >>